Sfeerverslag woensdag 5 juni 2019 .

Onze Delft Fringe Festival reporter bezocht op woensdag 5 juni een mooi pallet aan voorstellingen. De familievoorstelling van Nicky Huisman & Marlieke Oord, dans door Debora Regoli & Mayke van Veldhuizen, storytelling door Oriana van der Sande en een theaterstuk van Dochters & Ko.

Tekst: Annemarie Oorthuizen

Nicky Huisman & Marlieke Oord

De grote trap én de groene wenteltrap mochten we op om bij het schilderlokaal aan te komen in OPEN, waar Nicky Huisman en Marlieke Oord deze woensdagmiddag hun familievoorstelling spelen. De naam van de voorstelling 'Ezel en leeuw naar de maan' geeft ook precies aan waar de komende 30 minuten over zullen gaan. Voorafgaand aan de voorstelling duurde het scannen van de kaartjes iets langer dan gepland. Maar niks aan de hand! Nicky en Marlieke vermaken de jongste bezoekers op de voorste rijen met een zelf geïmproviseerd liedje uit de losse pols. Met open blikken en vol aandacht voor hun publiek, staan de twee vrouwen op het podium en begeleiden ze zichzelf tijdens het zingen van de liedjes op hun ukeleles. "Wat heb jij een mooi speldje in je haar! De kleur turquoise van jouw schoenen is precies mijn lievelingskleur! Wat een mooie Elsa staat er op je shirt!", roepen ze vol complimenten en bewondering uit. Een mooie binnenkomer bij de jonge bezoekers die met grote ogen in spanning afwachten wat hun te wachten staat. In het verhaal gaan de handpoppen Ezel en Leeuw in interactie met elkaar en het publiek op reis naar de maan. Onderweg komen ze de andere planeten tegen. Zo leren de kinderen ongemerkt nog wat extra weetjes over ons sterrenstelsel, op Mars is het erg koud, Saturnus heeft ringen en Pluto is een dwergplaneet. Het stuk eindigt met de conclusie dat de aarde toch wel een erg fijne planeet is. Na afloop mogen kinderen die dat willen op de foto als Ezel of Leeuw. Ook leuk voor ouders en grootouders!

Debora Regoli & Mayke van Veldhuizen

De dansvoorstelling van Debora Regoli en Mayke van Veldhuizen vond plaats in OPEN. In de Torteltuin om precies te zijn - de afdeling in de bibliotheek voor de kinderen van 0 tot 6 jaar oud. Tussen de boekenkasten, op een prachtige houten podium en vanuit drie kanten omringd door hoge glazen ramen dansten zij de voorstelling Byemenak. De voorstelling start met de twee dansers, de ene met blond haar en de andere roodbruin, zittend op twee houten stoelen. Ze dragen beiden een gekleurd trainingsjack, een korte, zwarte sportbroek en zwarte sokken in zwarte Palladiums.  Ze plukken aan hun haar, kijken elkaar aan, en dansen zittend op hun stoel. Ik moest tijdens dit begin van het stuk denken aan twee meiden op de middelbare school die in de les zitten. Of dit zo bedoeld was, werd me niet helemaal duidelijk. Na verloop van tijd gaan de trainingsjassen uit en blijken er geblokte turnpakjes onder te zitten in alle kleuren van de regenboog. Ze wijzen de kleuren aan bij zichzelf en bij elkaar, ze draaien om elkaar heen, bewegen samen en los van elkaar. Je ziet hoe elke spier wordt aangespannen en hoe gecontroleerd elke beweging wordt gemaakt. Dit zijn échte dansers, die over elke beweging in hun stuk zeer bewust hebben nagedacht. Het is meeslepend, prikkelend en je blijft kijken. Na afloop leggen de dansers uit dat hun voorstelling ging over het fenomeen synesthesie. Dit is een neurologisch verschijnsel waarbij waarneming met elkaar worden gemixt. Je proeft kleur of ziet geluid. Dit werd mede ondersteunt door de muziek en geluidsfragmenten die ze gekozen hadden. Een bijzonder onderwerp waarbij je je eigenlijk niet kunt voorstellen hoe dit moet zijn als je dit hebt. Misschien wel zoals in de voorstelling van Regoli en Van Veldhuizen?

Oriana van der Sande

De voorstelling van Oriana van der Sande valt in de categorie story telling. Dat is het kunnen vertellen van een verhaal zodat anderen het gevoel krijgen alsof ze er zelf ook bij waren. En dat is precies wat Oriana deze avond voor elkaar krijgt. Zij vertelt over een bijzonder stuk van haar eigen levensgeschiedenis. Wat tegelijkertijd een stuk geschiedenis is die veel anderen in de wereld ook kennen. Namelijk de Roemeense revolutie. Alleen Oriana vertelt hierover vanuit haar beleving als twaalfjarig meisje. Ze neemt je mee naar 1989, haar schooltijd, waar zij en haar vriendinnen dezelfde uniformen droegen en waar het portret van Ceaușescu boven het hoofd van de juf hangt in het lokaal. Ze schetst een beeld van hoe haar leven eruit zag voor en tijdens de revolutie, hoe ze kerst vierden, welke liedjes ze zongen, hoe ze als kind 's ochtends in het pikkedonker in de rij stond voor de krant - hun enige informatievoorziening. Ze sleept haar publiek mee in haar verhaal, waarbij ze zelf meermaals ook bevangen wordt door haar eigen emoties. Ze zingt Roemeense liedjes die we niet verstaan, maar wel kunnen voelen. Hierin wordt ze begeleidt door haar eigen man op gitaar. Haar verhaal eindigt met de executie van het staatshoofd Ceaușescu, dat werd uitgezonden op televisie. Een verhaal uit de geschiedenis dat nu zo ver weg lijkt voor velen, maar eigenlijk nog niet zo lang geleden plaats vond. Een verhaal dat vertelt moet worden. En dat doet Oriana.

Dochters & Ko.

De voorstelling Linquenda wordt gespeeld door Dochters & Ko. Een samenwerking tussen het gezelschap 'De Dochters' - bestaande uit Eline Koelmans, Danike Peters en Iris Heuschen - en theaterspeler Koos Dam. Koos heeft elke voorstelling steeds één van De Dochters als tegenspeelster. Ze spelen samen een kort theaterstuk startend met Koos die in zijn eentje zijn verjaardag viert, compleet met een clownsneus en tompouce met een kaarsje. Al snel blijkt dat hij niet zomaar een verjaardag viert, maar zijn laatste verjaardag. Hij heeft namelijk een bestelling gedaan met zelfdodingspoeder en dat is precies op tijd voor zijn verjaardag bij hem bezorgd. Voordat hij echter goed en wel de gebruiksaanwijzing heeft kunnen lezen komt er een postbezorger langs die het pakketje weer komt ophalen. Zo start een strijd in dialoog om het omstreden potje met poeder. Stukje voor stukje wordt er meer onthuld over de achtergrond van beide personen. Meer over het verhaal zal ik niet verklappen, dat moet je zelf gaan zien. Tijdens het stuk worden er kwetsbare gedichten voorgedragen en komen er mooie woordkeuzes in voor, zoals 'mijn allerliefste vergissing'. Dochter & Ko lijkt met dit stuk te proberen om de thema's zelfdoding, euthanasie en het hebben van de regie over je eigen leven en sterven meer bespreekbaar te maken. De naam Linquenda verwijst waarschijnlijk dan ook naar een spreuk van de Romeinse filosoof Horatius, waarin het de betekenis heeft: "eens moeten we deze aarde verlaten".