Sfeerverslag zaterdag 1 & zondag 2 juni 2019 .

Reporter Marie Jet Eckebus bezocht afgelopen weekend de voorstellingen van Spruijt & Opperman, Alles Valt, Fiona Elferink, Lisa Ostermann, Kinder Buenos, Chronos en Dion.

Geschreven door Marie Jet Eckebus.

Spruijt & Opperman met ‘Heimweeën’

Het is plotseling ongekend mooi weer. Gelukkig hebben veel Fringe-locaties de mogelijkheid om buiten te zitten, terwijl je op het volgende optreden wacht. Dat is ook het geval bij Roeivereniging DDS, waar Spruijt & Opperman hun opwachting maken.

Spruijt & Opperman zijn twee jonge meiden, die zingen met gitaarbegeleiding. Daarmee zijn ze niet de enige op het festival. Het is lastig om jezelf van de andere meiden-met-gitaar te onderscheiden. Daar zijn Spruijt & Opperman zeker in geslaagd.

Ze beschikken beiden over mooie stemmen, die ook nog eens harmonieus bij elkaar klinken, en hun liedjes zijn van een grote, poëtische schoonheid. Je zou bijna kunnen zeggen dat er een ‘oude ziel’ huist in de twee. Hun programma ‘Heimweeën’ ademt in ieder geval een hunkering uit naar de liefde zónder selfies, siliconen, gender of rugzak. Naar de eenvoud.

Tussen hun beeldschone liedjes in, spelen ze een spel. Eerst het aloude ‘Ik ga op reis en ik neem mee’, waarbij een meneer op de eerste rij ‘de klos’ is. Dit onderdeel had iets korter gemogen.

De meiden kibbelen over ‘nee kunnen zeggen’. Plotseling is Opperman kandidaat in de ‘No no weekend miljonairs’ show. Om een miljoen te kunnen winnen, moet ze elke vraag met ‘nee’ beantwoorden. Zelfs de paradoxale vraag: “Verdien je het om miljonair te worden?”

Hoe grappig deze fictieve spelshow ook is, het voegt weinig toe aan het programma. De poëtische liedjes met hun fantasierijke bewoordingen zijn het mooiste wat Spruijt & Opperman te bieden hebben. Dat is hun kracht en hun onderscheidende factor.

Alles valt met ‘Alles valt’

In de koelte van de Genestetkerk staan een man en een vrouw op een krukje. Het zijn twee mensen die balanceren op de rand van het dak. Wie zijn ze? Gaan ze springen?

Ze worden gadegeslagen door een naakte vrouw die voor haar raam staat en door een onsuccesvolle ijsverkoper. Al gauw ontstaat er een menigte toeschouwers op straat die allemaal kijken, maar niets doen. “Wij zijn theatermakers, dus de twee mensen op het dak zijn een metafoor,” legt de man uit. “Een metafoor voor de wereldproblematiek.”

De spanning van het ‘zullen ze springen of niet’ wordt telkens onderbroken door een cliffhanger, waarin de beide spelers even pauze nemen. Wat het nut van deze cliffhangers is, is mij niet duidelijk. Misschien om het moment te laten bezinken bij het publiek? Ik denk niet dat dat nodig is, want de symboliek lijkt mij duidelijk.

De mensen vallen uiteindelijk. Maar ze vallen niet dood. Wat er daarna gebeurt, laat zich moeilijk raden. De uitkomst is voor de mensheid niet positief. Om ons toch een goed gevoel te bezorgen, draagt de man een alternatief einde aan. Maar of dat nou beter is? Deze voorstelling zit slim in elkaar en laat ons even stil staan bij onze eigen hypocrisie. We kijken weg van de wereldproblematiek. Want wat kunnen we er aan doen?

Fiona Elferink met ‘SwipeBereik’

Voordat we plaatsnemen in het bovenzaaltje van Bierhuis de Klomp, geeft Fiona hartjes met een naam erop aan een aantal mannen. Hieruit kunnen we concluderen dat er publieksparticipatie zal plaatsvinden. Dat is inderdaad het geval.

Wanneer het bovenzaaltje vol is, komt Fiona als een pijl uit een boog de trap op gestormd. Ze is gekleed in een luipaardoutfit. Als een dartel diertje besnuffelt ze de heren in het publiek. Daarbij raakt ze steeds meer opgewonden. Ze verklaart haar gedrag door te zeggen dat ze een tikkende tijdbom is. Ze is 28 en single, terwijl haar moeder op die leeftijd al drie kinderen had.

Zoals zoveel twintigers zit zij op Tinder. Haar zoektocht naar een geschikte partner levert een stroom aan anekdotes op. Alle mannen met een hartje staan model voor de rampzalige verlopende dates die ze heeft gehad. Daarbij worden Wouter, Ruben, Peter (“Je bent wel leuk, maar ik voel geen sparkle”) etc. behoorlijk in hun hemdje gezet. Fiona wordt steeds bozer op de mannen die haar dumpen. Maar ze steekt ook de hand in eigen boezem, want waarom trapt ze er telkens weer in? Komt het door het prinsessensyndroom?

Fiona speelt haar voorstelling in rap tempo en overmatig hysterisch. Ze weet haar hysterie goed te doceren, zodat het niet irritant wordt. Je gúnt het haar, die ridder op het witte paard. Fiona heeft ons hart gestolen.

Lisa Ostermann met ‘Meedoen’

Met haar tengere gestalte vult Lisa Ostermann het gehele podium van het Microtheater. Aan persoonlijkheid en zelfspot geen gebrek. Ook haar relaas gaat voor een groot gedeelte over daten via Tinder. Zoals ze zelf zegt: “Daten is het allermoeilijkste sociale spel wat er is”. Nou ja, misschien is kerstfeest met de stieffamilie in Almere nóg moeilijker.

Lisa heeft een onnavolgbare manier van vertellen. Met een waterval aan woorden schetst ze de hoogte- en dieptepunten in haar volwassen leven. Zoals haar optreden als Wasbeer in Pony Park Slagharen. De grapdichtheid ligt hoog. Bijna om de zin klinkt een schaterlach uit het publiek.

Het vertellen gaat af en toe op natuurlijke wijze over in een liedje of een dans. Lisa eindigt met een mooi lied over liefde. Haar smeekbede om alsjeblieft te blijven is helaas te vergeefs. Lisa Ostermann bewijst met haar optreden dat ze een unieke en veelzijdige kleinkunstenares is. Deze meid gaat het maken!

Kinder Buenos met ‘Mouth and eyes wide shut’

Het is lastig iets over deze voorstelling te zeggen zonder het effect ervan te niet te doen. Het is een ‘guided tour’ die je moet ondergaan. Iedereen zal het op zijn eigen manier ervaren. Bereid je voor op een oefening in vertrouwen en je ‘ziet’ Delft op een andere manier.

Chronos met ‘The sea is where you think it is’

“U mag op het podium gaan staan of zitten,” zegt één van de danseressen van Chronos, wanneer het publiek de zaal binnenkomt. We mogen ook gerust rondlopen. Her en der staan stoelen en er staat een kledingrek met kostuums. Achter op het podium is een waterbak gemaakt met knikkers in het laagstaande water.

Een danseres komt langs met een karaf met water en daarin rubberachtig aanvoelende bolletjes. We mogen met de bolletjes spelen, ze vastpakken en eventueel bij ons houden. Ondertussen horen we rustige, futuristische muziek met het telkens terugkerende geluid van waterdruppels.

De drie danseressen lopen door het publiek. Opeens gaan hun bewegingen over in dans. Ze maken vormen met hun lichamen, waarbij ze elkaar vast blijven houden. Dan raken ze langzamerhand los van elkaar. Ze laten zich rollen in de waterbak en wentelen zich door het water.

Eén voor één stappen ze uit het water, trekken hun natte kleding uit en drogen zich af. Eén van de danseressen rijdt het kledingrek naar een mevrouw toe en vraagt: “Welk kostuum zal ik aantrekken? U mag kiezen dus deze óf deze.” De andere danseressen doen even later hetzelfde. Uiteindelijk zijn ze gekleed in een glittertopje en zilverkleurige broek, een badpak met een tutu erover heen en een plastic regenjas.

De dans wordt nu woester. Vooral de danseres in de regenjas gaat wild tekeer. Haar kostuum kraakt en knispert ervan. Eén danseres keert terug naar het water. Ze haalt er een knikker uit en rolt hem het podium op. Steeds meer knikkers laat ze rollen, kriskras over het podium. De danseressen vormen ‘poortjes’ met hun lichamen, waar wij de knikkers onderdoor mogen rollen. Het is een leuk gevonden en speels element in de choreografie. We worden er allemaal weer even kind door.

Dion met ‘Dion, the Great Magician’

Ook bij de show van illusionist Dion mogen we kind zijn, hoewel zijn familievoorstelling niet per se op kinderen is toegespitst. Op het toneel staan een hutkoffer, een tafel met laatjes en een kamerscherm. Boven de voorwerpen hangt mist. Er klinkt theatrale, overdonderende muziek. Plotseling verschijnt Dion.

Hij is gekleed in hoge hoed, rokkostuum en cape. In zijn borstzak draagt hij een pochet, die telkens op wonderbaarlijke wijze verdwijnt en op onverwachte plekken opduikt. Dion begint met een kaarttruc. Een willekeurig persoon uit het publiek mag een kaart uitzoeken en deze terug stoppen in het spel. Op het podium verschijnt een ballerina: assistente Lotte. Dion opent de hutkoffer, stapt in een zak die door Lotte wordt dichtgeknoopt, en de hutkoffer gaat dicht. Na een paar minuten wordt de hutkoffer geopend. In de zak zit niet Dion meer, maar Lotte en… zij heeft de juiste kaart bij zich. Hoe dan? We moeten het gewoon maar accepteren en er niet teveel over doordenken.

Zo heeft Dion nog een paar wonderbaarlijke trucs voor ons in petto. Klassieke trucs, die al heel lang in de illusionistenwereld gebruikt worden. Hij vertelt er een kort verhaaltje over de geschiedenis van de magie bij.

Dion is een innemend persoon, die de klassieke goocheltrucs eer aan doet. Zijn show is stijlvol en theatraal. Dat hij ook een goede danser is, bewijst hij wanneer hij met Lotte een korte pas de deux danst. Het is fijn om weer eens een ‘ouderwetse’ (in de goede betekenis van het woord) illusionist te zien.