Delft Fringe Festival is begonnen! .

Het roze konijn staat weer op de Markt, de makers wachten met gezonde spanning op het moment dat ze ‘op’ mogen, de 31 locaties zijn gereed om artiesten en publiek te ontvangen. Gisteravond werd de 13e editie van het Delft Fringe Festival geopend.

Het is een druilerige avond, maar in Theater De Veste hangt een verwachtingsvolle buzz. Elk jaar wordt het Delft Fringe Festival naar een hoger niveau getild. Dat is al te merken aan een klein detail zoals een programmaboekje voor de openingsavond. We worden welkom geheten door presentatrice Amber Roner. Zij geeft festivaldirecteur Roel Funcken het woord.

Funcken roept ons op voorstellingen te zien die ons aanspreken, maar ook uit onze comfort zone te stappen en iets nieuws te ontdekken.

Frank van Vliet, wethouder van o.a. cultuur, krijgt het woord en zegt dat theater hem uit de beslommeringen van alledag haalt. De voorstellingen vinden, zoals gewoonlijk, plaats op verrassende plekken in Delft. Ook zijn eigen huis heeft hij opengesteld.

Onderberlicht onderwerp krijgt podium

Mystha Mandersloot, winnaar van vorig jaar, mag als eerste haar voorstelling laten zien. 'Verhalen van Verwekkers' kan gezien worden als het achtergrondverhaal van haar vorige voorstelling 'Abortusverhalen'. Want hoe zit het eigenlijk met de mannen; de verwekkers?

We zien drie totaal verschillende mannen van wie de partner een abortus heeft ondergaan. Gaandeweg komen hun verhalen los. De schrik toen hun partner ongepland zwanger bleek te zijn. Angst geen goede vader te kunnen zijn. Het verzwijgen. Verdriet. Twijfel. Spijt. Een verwekker haalt het schrijnende voorbeeld aan dat zijn vriendin een link had doorgestuurd met babykleertjes die ze wilde kopen, om vervolgens tóch voor abortus te kiezen. “Ik heb drie maanden lang gedacht dat ik vader zou worden”. Een andere verwekker zag al een toekomst voor zich als alleenstaande vader. Hij zou zijn dochtertje meenemen naar Paradiso. Daar zou ze trots rondlopen tussen de bandleden met haar noice reducing koptelefoon op. Dat de mannen het op een gegeven moment over ‘mijn abortus’ hebben, klinkt niet vreemd in de oren. Het is goed dat dit onderbelichte onderwerp een podium krijgt.

Hierna krijgt artistiek leider van het Fringe Festival Tamara Griffioen het woord. Zij vertelt hoe het was om uit 410 aanmeldingen uiteindelijk 28 makers te kiezen. Een thema dat vaak voorkomt dit jaar is identiteit en afkomst. Dit thema komt ook naar voren in ‘Hijra’ van Oudail el Omari.

Ik bouw mijn eigen huis

Oudail el Omari is autodidact. Hij werd geboren op Curaçao en groeide op in een bergdorp in Libanon. Op 13-jarige leeftijd emigreerde hij met zijn ouders naar Nederland. Op het toneel zien we koffers. Eén van de openstaande koffers doet dienst als beeldscherm voor een Arabisch film. Oudail bladert door foto’s, luistert Arabische muziek op de radio en probeert een telefoongesprek te houden, maar de verbinding valt weg. In poëtische bewoordingen vertelt hij over zijn heerlijke jeugd in Libanon, waar hij onbezorgd speelde in de tuin van zijn oma. In bed zag hij landen in de vlekken op het plafond. Aan die onbezorgde tijd komt een eind. Oudail pakt een kleine koffer in met een paar belangrijke zaken: zijn religie, zijn cultuur, zijn taal en zijn stem. Uit Oudail’s verhaal komt voornamelijk heimwee naar voren. Waar is zijn thuis? Hij sluit af met: “Ik bouw mijn eigen huis met mijn eigen stenen.”

In de pauze worden we getrakteerd op een paar mini-optredens. Als voorproefje van hun dansvoorstelling ‘Ongehoord’ klimmen Karolien Wauters en Inonge Jante Stekelenburg in de foyer op tafels en trappen. Ze roepen naar elkaar, maar weten elkaar niet te bereiken. In hun voorstelling duiken ze in de wereld van gebarentaal. Dansers Ole Wolf en Yaniv Dagan voeren tussen het publiek in een beperkte ruimte een vloeiende, acrobatische choreografie uit. Verder voerden Storm Boender en Stefan Droger een voorproefje van hun voorstellingen op.

Harmonieus en troostrijk

Na de pauze zorgen Emma & Mariví met hun dansvoorstelling 'Maar wat als wij' voor een mooie afsluiting van de avond. In hun dans zien we twee mensen die op verschillende manieren met elkaar omgaan. Harmonieus en troostrijk. Agressief en wanhopig. Toenadering zoekend. De bewegingen zijn synchroon, elkaar ondersteunend of juist tegengesteld. Regelmatig pakken de danseressen elkaar bij de nek en draaien ze rond. De sterke mimiek van beide danseressen vult hun bewegingen perfect aan. Ondanks de worstelingen met elkaar, is er toch telkens weer een onstuimige omhelzing. Tot een laatste, kalme omhelzing. Daarna gaan ze ieder een andere kant op.

Ook het publiek gaat even later zijn eigen weg. Nog even napraten in de foyer en dan naar huis door de regen. Hoe dan ook: we zien elkaar weer op een verrassende locatie bij één van de vele voorstellingen. Delft Fringe Festival is begonnen!

Bekijk het festivalprogramma van 2024

• Tekst: Marie-Jet Eckebus
• Foto: Alle makers die tijdens de opening speelden op het podium. Vlnr: Ard Kok, Remijn Weijdema, Emma Thomson, Mariví van den Hooff, Bob Donkers, Mystha Mandersloot, Oudail el Omari. Fotograaf: Sjoerd Derine.