Sfeerverslag: donderdag 9 juni 2017 .

De Dochters | Vaders

Moeders en dochters. Daar is heel wat over geschreven, gepraat en geanalyseerd. Over vaders en dochters hoor je, over het algemeen, toch minder. Eline, Danike & Iris, oftewel De Dochters, gaan op onderzoek uit naar de man die ze al hun hele leven kennen: hun vader.

De Dochters heten het publiek welkom met beschuit met muisjes in de schuilkerk aan het Bagijnhof. In de ontvangstruimte hangen geboortekaartjes. We worden de prachtige kerk binnengeloodst. Het geïmproviseerde podium ligt vol roze ballonnen en de meiden hangen roze wimpels op. Het is duidelijk: er is een meisje geboren. Drie meisjes zelfs, die nu alle drie begin twintig zijn.

Met de geboorte van een meisje wordt ook een vader geboren. Een vader die hulpeloos toekijkt hoe zijn vrouw in de weeën ligt en die tenslotte de navelstreng mag doorknippen. En wat voor vader wordt hij dan?

We krijgen een bak vol jonge-meiden-energie over ons heen, wanneer Eline, Danike en Iris opscheppen over hóe leuk hun vader is. Hij is de sterkste, heeft de mooiste snor, is de beste kok. Kortom: vader is de allerbeste man ter wereld.

Vader is de eerste liefde in het leven van een dochter. Hoewel dat gaandeweg toch wat ongemakkelijk voelt. Je zou hem zo graag lekker willen omhelzen, maar op een gegeven moment zitten je borsten in de weg.

Er beginnen barstjes te verschijnen in de mooie vader/dochter relatie. Want waarom neemt vader het niet voor je op, als je op je kop krijgt van je stiefmoeder? Waarom doet vader alsof je niet bestaat? Waarom grijpt vader niet in als er ruzie is tijdens het kerstdiner?

Na het energieke jonge meiden gedoe in het begin, is dit een behoorlijke omwenteling. Het is opeens muisstil, of muisjesstil om in stijl te blijven, in de kerk.

“Ik zou zo graag willen…” zeggen De Dochters om de beurt. Aangevuld met: dat je langskomt, dat je vraagt hoe het met me gaat, dat je de namen van al m’n vrienden kent, dat je heel sterk maar toch gevoelig bent, dat ik de enige vrouw ben in je leven, dat je me knuffelt alsof ik een kind ben maar mij beschouwt als volwassene. Tja, ga er maar aan staan als vader! En dan, voegt één van de dochters er aan toe: “Ik zou zo graag willen… dat je nooit dood gaat.”

De vaders van De Dochters mogen trots zijn. Eline, Danike & Iris hebben een mooie, eerlijke voorstelling gemaakt.

LUDIQUE! | From BERLIN with love

Tijdens de openingsavond van Delft Fringe speelde LUDIQUE! een gedeelte van hun vorige programma. Sommige toeschouwers waren verrast toen ze erachter kwamen dat de dames van LUDIQUE! eigenlijk twee heren zijn. Je doet ze echter te kort als je ze als “travestieten” zou bestempelen.

Gerald Drenth (met zijn warme, donkere stem) en Martijn Mulders (met zijn verbazingwekkende hoge stem) hebben samen een unieke theatervorm gevonden, waarbij ze optreden als androgyne personages begeleidt door een pianist.

Op donderdagavond zag ik hun nieuwe show: “From BERLIN with love”. Van de trappen van het Rietveld Theater daalt een theatrale persoonlijkheid af, gekleed in een rood/zwart kostuum, getooid met een hoge blonde pruik en beschoeid met rode rijglaarzen. Zingend flirt zij met het publiek, totdat zij op het podium beland.

Het decor wordt gevormd door een witte vleugel (een zogenaamde baby grand), waarover een rode, fluwelen doek gedrapeerd is. Op de vloer eveneens een rode, fluwelen doek. Tegen de vleugel staat achteloos een stapeltje stoelen geleund. Het is een prachtig toneelbeeld wat benadrukt wordt door de mooie belichting.

LUDIQUE! trakteert ons op een keur aan Duits-, Frans-, Engels- en Nederlandstalige nummers. Repertoire van o.a. Dietrich, Piaf, List en (verrassend!) Nina Hagen. Daarbij is Gerald voornamelijk de “man fatale” en Martijn doet mij versteld staan met zijn stemacrobatiek.

De sfeer doet denken aan een nachtclub in het Berlijn van de dertiger jaren, wat nog versterkt wordt door de tafeltjes en stoeltjes die voor de tribune staan. Waarmee ik niet wil zeggen dat het een gedateerde voorstelling is. LUDIQUE! creëert een eigen wereld, waarin tijd of gender niet van belang is. Een wereld waarvan wij een half uur deelgenoot mogen zijn. En daarna keren we, nadromend, terug in de echte wereld.

Marij en Kornelis | Wrijving

Op het podium van het Rietveld Theater is een knus huiskamertafereeltje verschenen, compleet met vloerkleed en kapstok. Kornelis is wat aan het tokkelen op zijn gitaar en schijnt zich er niet van bewust te zijn dat Marij naast hem komt staan. Daarmee is de toon gezet. Zij is een bruisend, extrovert type, hij een in zichzelf gekeerde muzikant. Samen vormen ze een paar, ook in het dagelijkse leven.

Een man en een vrouw die samenleven. Het is een veelvoorkomende relatievorm. Maar of dat zo soepel verloopt? Er ontstaat altijd wel ergens wrijving over. Stinkende sokken, snurken, seks, om maar wat dingen te noemen. Marij zingt er lustig op los over haar frustraties. In de zaal wordt gegrinnikt om de herkenbare situaties.

“Het maakt me niet uit, maar er zijn van die dingetjes…” zingt Marij en overlaadt Kornelis met verwijten. Kornelis, die de kritiek van zijn vrouw gelaten over zich heen heeft laten komen, vindt het welletjes en draait zich mokkend van ons af. Een man wil ook weleens aandacht! En dat krijgt hij in de vorm van een warm applaus.

In een prachtig lied verwoordt Marij de onzekerheid van vrouwen over hun eigen lichaam: ze kijkt in de spiegel en het bevalt haar niet wat ze ziet. Kon ze maar één keer door zijn ogen kijken, want hij bekijkt haar met ogen vol liefde. Bij haar voelt hij zich thuis, want zij belichaamt zijn geluk. Ook het lied waarin Marij bezingt hoe ze tot rust komt “als jij mij vasthoudt” is een ontroerend nummer.

“Wrijving” is een feest der herkenning voor iedereen die een langdurige relatie heeft of heeft gehad, met liedjes over alledaagse situaties. Het is niet altijd gemakkelijk om samen te leven en bij de buren lijkt het gras altijd groener. Er zal altijd wrijving zijn. Maar… zonder wrijving geen glans.