Sfeerverslag: vrijdag 2 juni 2017 .

Anke Timmer | Timmer maakt contact

Ik volg de artiesten, Anke Timmer en Henkjan Heming, het trapje op naar het zolderzaaltje van Bierhuis De Klomp. Een tijdlang lijkt het erop dat ik een privéconcert zal krijgen. Op deze warme dag pakken mensen misschien liever een terrasje dan dat ze binnen zitten. Dan druppelen er gelukkig toch wat toeschouwers binnen.

Anke Timmer trapt af met een poëtisch, hoopvol liedje dat ze op 1 januari schreef. Ze begeleidt zichzelf op gitaar. “Timmer maakt contact” heet haar liedjesprogramma. En dat lukt prima in het knusse, behoorlijk warme bovenkamertje.

Anke bespeelt naast gitaar ook ukelele en Henkjan ondersteunt haar op gitaar, mondharmonica en basukelele. Tussen de liedjes door vertelt Anke iets over de achtergrond van de teksten. Zo schreef ze het liedje “Mijn vleugels” voor een zangeres met een verstandelijke beperking. Het is een fantasievol, sprookjesachtig nummer geworden.

We worden door Anke meegevoerd naar een mild gestemde wereld. Haar stem en de melodieuze muziek liggen prettig in het gehoor. Naast een aantal poëtische teksten is er ook plaats voor een paar gekke liedjes zoals “Zo laag”, over een laaghangende broek of het aanstekelijke “Elsie kom je dansen?” Dit goed in elkaar gezette liedjesprogramma is een fijn begin van de tweede Fringe avond.

Pauline ten Böhmer | Edda

Een bijkomend voordeel van theater op onverwachte plekken is dat je je eigen stad beter leert kennen. Ik had geen idee waar het Agnietenpad was. Maar wanneer ik de straat in kom, zie ik al snel waar ik zijn moet. Alle locaties zijn dit jaar heel duidelijk aangegeven.

Pauline ten Böhmer treedt op in een opslagschuur. Op de grond liggen grijze Heugafelttegels. Er steken beschreven A-viertjes en bladmuziek onder uit. Pauline zit achter een keyboard en zingt “Ich hab’ noch eine Koffer in Berlin”. Berlijn, dat is de stad waar haar solovoorstelling zich afspeelt. Een ietwat rommelige schuur is een passende locatie.

Pauline vertelt over haar ontmoeting met Edda, in een deprimerende wijk in Oost-Berlijn. Op de plek waar een Stasi-gevangenis was gevestigd, komen elke dag ex-gevangenen samen die mensen rondleiden door de gevangenis. Het is een naargeestig gebouw met kleine, sobere cellen. Een schrijnend overblijfsel van de Koude Oorlog.

Vanaf de vijftiger jaren tot 1989 had 1 op de 50 inwoners van de DDR banden met de Stasi. “Verdachte personen”, mensen van wie men dacht dat ze tegen het DDR-regime waren, werden achtervolgd. Hun privéleven werd minutieus uitgeplozen en gedocumenteerd. Dat gebeurde ook met Edda. Edda wilde haar kinderen een keer West-Berlijn laten en informeerde naar de mogelijkheden daartoe. Dat was voor de Stasi voldoende aanleiding haar op te pakken en gevangen te zetten.

Pauline vertelt Edda’s aangrijpende verhaal. Over “Eine Frau die von Deutschland nach Deutschland wollte”. Het is een bizarre geschiedenis uit een recent verleden, waar we eigenlijk weinig over weten. Het is als het ware “onder het vloerkleed geveegd”, zoals de papieren die onder de Heugafelttegels vandaan steken. Pauline schudt ons even wakker.

Woody&Cat | How we grow

Als laatste locatie bezoek ik Pluympot 11. Er wacht mij een aangename verrassing, want achter de deur bevindt zich een liefelijke Japanse tuin.

De fraaie omgeving is het podium voor singer/songwriterduo Woody & Cat, oftewel Anne Wouterlood en Riekje Kattenbusch. In het programmaboekje staat summier vermeld: eigen nummers waarmee Woody & Cat je vertellen over hun levens. Daar ben ik nieuwsgierig naar.

De twee muzikale dames zijn sinds twee jaar samen. Een vruchtbare samenwerking, want ze inspireren elkaar tot het maken van mooie melodieën en originele teksten. Op Goede Vrijdag van dit jaar kwam hun eerste cd met Engelstalig materiaal uit. Daar krijgen wij een voorproefje van.

Hun liedjesprogramma heeft als titel “How we grow”. Beide dame zijn nog volop in ontwikkeling, in hun eigen leven en in hun carrière. Om hen heen krijgen vriendinnen kinderen, doch Woody & Cat zijn voorlopig “liefhebbende tantes” en dragen een liedje op aan alle pasgeboren kindjes.

Zowel Woody als Cat bespelen meerdere instrumenten: keyboard, ukelele en percussie. Als mooie, melancholieke stemmingmaker, bespeelt “Cat” de cello. Beiden beschikken over heldere stemmen, die prachtig samen kleuren.

Zoals gebruikelijk gaan veel nummers over de liefde, maar ook een dagje “in bed met de poppen” en “zwelgen in droevige momenten” worden behandeld. Als positief einde van de avond krijgen we een lesje in “relatie uitmaken op een leuke manier”, want alles is tenslotte leuker met een ukelele erbij.

Het was heerlijk om naar deze fijne meiden en hun catchy tunes te luisteren.

Tekst: Marie-Jet Eckebus