Sfeerverslag: woensdagavond 8 juni .

Van doemscenario’s op de eerste tinderdate tot maïzena in de gootsteen: de zevende dag van het Delft Fringe Festival zat vol verrassingen. Uw verslaggeefster trok van de ideale wereld van Zij en Ik naar alles wat Annemarie Brijder niet snapt – en genoot met volle teugen.

Tekst Amélie Dufour

Zij en Ik | In alle eerlijkheid

Ik heb nog niet eens goed en wel plaatsgenomen in de comfortabele stoel achter in de indrukwekkende huiskamerbibliotheek, als ik iets te drinken krijg aangeboden. Met mijn glaasje cola nestel ik me nog wat dieper in dit plekje onder de kamerplant en luister naar Eva die Carlie voorstelt, en Carlie Eva, op basis van hun Facebookprofielen (‘’Eva Opperman, 735 vrienden, relatiestatus: gecompliceerd, houdt van ‘hete heren bij het studeren’’). De dames zijn kritisch over het sociale medium. We verloochenen ons hele leven op Facebook: liegen is onze tweede natuur geworden. En mannen. Ook zoiets. ‘’Ze stinken, drinken en verlinken.’’ In rake teksten en met goede elkaar aanvullende stemmen zingen Zij en Ik hun ’22-jarige hersenspinsels’ de wereld in. Legio doemscenario’s doen Carlie met handen in het haar besluiten om nooit aan Tinder te beginnen. Houd deze dames niet tegen. Niet als ze ‘aan een dove man willen vertellen dat het luchtalarm afgaat’ of ‘als ze stage willen lopen bij de hoeren’. Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. De tomeloze energie van Zij en Ik tegenhouden zou eeuwig zonde zijn.

Annemarie Brijder | Ik ben er klaar mee

‘’We noemen het onze kleine Shangri-La’’, aldus de trotse bewoonster van dit geheime stukje Delft. Een aards paradijs. Gelijk heeft ze. Achter deze Delftse voordeur is een complete Japanse tuin opgetrokken. Terwijl ze hard in de weer is om iedereen van een goede zitplaats te voorzien – het wordt steeds drukker – bekijkt Annemarie Brijder vanuit de serre stiekem haar publiek. Brijder schrijft liedjes om dingen die ze niet begrijpt beter te begrijpen. Zoals laatst, al snapt ze dat eigenlijk nog steeds niet. Het liedje is er wel. ‘’Wat is dat toch met vrouwen die van vrouwen kunnen houden?’’

Bloemen is een breekbaar liedje over vergane liefde die begraven wordt. Brijder biedt hoop aan iedereen met een gebroken hart. Elke dood geeft namelijk leven en niets verdwijnt: ‘’Er bloeien bloemen, op ons graf’’. Ze vraagt of we het koud hebben. Het is inderdaad flink afgekoeld, maar een man uit het publiek antwoord breed lachend: ‘’Zeer verwarmend, deze liedjes.’’ Aan de andere kant van de schutting luisteren de buren stiekem mee, aan hun gegiechel te horen. Brijder deed een opleiding voor popmuzikanten in het Zuid-Franse Marseille en treedt ook regelmatig op in La douce France – in het Frans uiteraard. Met de Franse skills in Delft is het redelijk goed gesteld, blijkt als het publiek enthousiast het refrein van Les autres meezingt (laat ik maar niet vermelden dat dit uit vijf keer achter elkaar ‘les autres’ bestaat – shit, toch gedaan). ‘De anderen’, die altijd overal zijn, doen alles beter dan wij, of zit dat misschien vooral in ons hoofd?

Dan is Brijder er klaar mee. Stampvoetend op haar sandalen zingt ze rebels over maïzena in de gootsteen, beton in het toilet en een joint bij de koffie. Brijder mag er dan klaar mee zijn, wij nog lang niet.