‘Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat je hersenen na je dood nog 12 minuten actief kunnen blijven. Wat gebeurt er in je hoofd na je dood?’ dat is het intrigerende thema van Mees van der Smagts compositie ’12 Minutes of Infinity’.
Ik ging er vanuit dat er geen woorden bij deze compositie zouden zijn, maar die zijn er wél. Ze worden in het Engels gezongen door zangeres Mees van Driel. Zij beschikt over een prachtige stem met een groot bereik. Zowel in de hoogte als in de laagte en hard of fluisterend: haar stem blijft een warme klank houden.
De teksten die zij zingt, zijn die van een overledene die afscheid neemt van het leven. Eerst is er ongeloof, met bijhorende, soms a-tonale muziek. Gevolgd door frustratie. “My arms are tied”, zingt Mees en de muziek is boos en jachtig. Dan volgt een deel waarin de overleden persoon zich afvraagt: ‘wat als…’ Wat als ik meer had lief gehad? Mijn ouders vaker had gebeld? Was ik dan nu dood geweest? Om vervolgens tot het besef te komen dat het niets uitmaakt. Niemand kan de dood ontlopen.
In het laatste deel wordt op ontroerende wijze teruggekeken op het leven en afscheid genomen van de achterblijvers. De hele compositie is het rouwproces van de overledene zélf. Prachtig gespeeld door een pianist (tevens componist), een cellist en een violist en integer verwoord door de uitstekende zangeres.
Kaarten voor Mees van der Smagt
Tekst: Marie-Jet Eckebus
Foto: Jurjen Bolsenbroek
Voorstelling gezien op maandag 6 juni in het Rietveld Theater.
.jpg)
.png)
.png)
