Met maar liefst 3780 bezoekers beleefde Delft een betoverende avond met dans van 5 makers en speciaal gecomponeerde muziek.
Onder de noemer ‘odes voor BN’ers die er nog niet één hebben’, komen er teksten voorbij over Thierry Baudet, Carry Slee en Paul van Loon.
Sally’s voorstelling is slechts een klein portret van haar leven. Nee, het heeft geen happy end en dat hoeft ook niet. Het levert stof tot nadenken op.
Conflicten worden tappend uitgespeeld en er wordt zelfs gevochten. Achter op het toneel voert de vrouw die eerder uit de kast verscheen een paaldansnummer uit.
Een vorm van ‘slow theatre’, als tegenhanger van de gehaaste samenleving. Bij mij heeft het gewerkt, want toen ik de eindeloze herhalingen eenmaal geaccepteerd had, werd het een meditatief moment.
Wat een lieve, fijne voorstelling over zwembad- en andere angsten. De kinderen hebben ademloos gekeken.
Suus’ hoofd, hoe chaotisch dan ook, heeft veel overeenkomsten met de hoofden van haar publiek. Ze houdt ons een spiegel voor, die afwisselend komisch en ongemakkelijk is.
“Hoeveel ervaring heeft u met man zijn?” Het kan weleens een héle poos duren voordat het antwoord komt, want ‘man zijn’ is lastig in woorden te vatten.
Het thema van ergens opnieuw beginnen is al zo oud als de mensheid. Fleur en Mathijs zijn erin geslaagd om er een eigen, grappige en goed uitgewerkte wending aan te geven.
Het lichaam van Simon zit anders in elkaar dan bij de gemiddelde mens. Niet alleen is hij bijzonder lenig en sterk, maar hij kan zijn ledematen ook in ongebruikelijke standen draaien. Het grenst aan het ongelofelijke wat hij kan.
Na een moment van stilte, barst het publiek uit in een enorm, welverdiend applaus!
.jpg)
.png)
.png)