Een van de dingen die Delft Fringe bijzonder maakt, zijn de bijzondere locaties. De makers worden uitgedaagd om zichzelf opnieuw te verhouden tot de locatie waarin ze spelen. De locaties kunnen enorm veel extra betekenen voor de voorstellingen, zo leek “Drag me home” van Sytze Bouma speciaal gemaakt voor deze zolderkamer van de Waag.
Een lieve vrijwilliger van het festival leidt ons de wenteltrap op. Daar staat Bouma in een rode glitterjurk met zilveren knielaarzen ons op te wachten, maar hij wacht niet op ons, hij wacht Bob, die voorheen op de zolderkamer woonde, het lijkt deze zolder maar het is er een in Amsterdam. Bouma zoekt hem al vanaf het moment dat hij met zijn ouders in Amsterdam woont en voor het eerst op die zolder komt.
Zoektocht naar Bob
Bouma is gefascineerd door het kleine podium dat hij vindt op de zolder en doopt al snel “Bob” om tot zijn grote held. Wie deze mysterieuze Bob is intrigeert Bouma en er ontstaat een onderzoek. Samen met het publiek start een zoektocht door oude foto’s en misschien ook oude buurtbewoners. Hierdoor komen de oude herinneringen of juist een fantasie tot leven. Gezamenlijk leggen we de puzzel over wie Bob precies was, maar gaan we Bob ook echt ontmoeten? Het is een spanningsveld dat geprobeerd wordt tot het einde vast te houden.
Soms is het wat lastig te achterhalen waar en met wie het publiek spreekt. Het eerste personage dat we tegenkomen is een vrouw die een boa om heeft. In eerste instantie lijkt het een buurvrouw te zijn, maar het kan ook zomaar zo zijn dat we aan de hand van de gevonden foto’s een fantasiewereld zijn beland. Het lijkt een duidelijke code die gezet wordt: als Bouma een nieuw kostuum of onderdeel van een kostuum aan doet dat spreken we een nieuw personage. Ook als er over Bob wordt gesproken of over “hij” dan gaat het over Bob, of dat lijkt in eerste instantie de gezette theatrale code.
Deze codes worden alleen net niet strak tot het einde vastgehouden, waardoor het voor de toeschouwer soms even zoeken is over wie het gaat en wie er precies spreekt. Wat jammer is, want daardoor verliest het soms zijn kracht. En leidt het tot vragen die voor het publiek moeilijk zijn te beantwoorden. Zoals is Bob een personage op de zolder? Of speelt het zich allemaal af in het hoofd van Bouma? Hoe en waarom spreken we juist deze mensen? Maar Bouma laat het publiek dat ook snel loslaten en schakelt door de scenes heen door een korte lipsync te doen. Wat een duidelijke referentie is naar de drag performances.
I’m every woman
Hoe het met Bob is afgelopen is niet duidelijk. Hij trad op in de Roxy in Amsterdam, maar wat er daarna met hem is gebeurd blijft in het gewis. Bouma probeert zich te verhouden tot deze Bob, hij wil het goed doen voor hem; hem eer aandoen en ook optreden op het podium dat hij vindt op de zolderkamer. Het eindigt met een lipsync op het nummer “I’m every woman” van Withney Houston. Bouma is hiervoor in een andere jurk gewisseld en heeft het publiek gevraagd om met zaklampen hem bij te schijnen.
Uiteindelijk eindigt de muziek en zingt Bouma alleen nog “I’m every woman”, hij blijft dit herhalen terwijl hij met een ontbloot bovenlijf het publiek in kijkt. Het is een kwetsbaar moment dat de gehele voorstelling in een ander daglicht zet: naar welke zoektocht hebben we echt zitten kijken? De zoektocht naar de dragperformer Bob, of de zoektocht van de genderexpressie van Bouma?
- Sytze Bouma met 'Drag me home' gezien op 31 mei 2025 in de Waag.
- Tekst: Roosmarijn Brans
- Foto: Sytze Bouma in Huis van Meerten. Fotograaf: Jurjen Bolsenbroek.
