Astrid Rozemarijn Klein Haneveld neemt het publiek mee in een lichamelijke voorstelling in door de ruimte en een rouwproces. Het publiek zit rondom de theatervloer heen. Klein Haneveld zit in een astronautenpak tussen het publiek wanneer het publiek binnenkomt. Als iedereen eenmaal een plekje heeft gevonden begint Klein Haneveld langzaam te bewegen en gaan de lampen aan. Het is direct voelbaar dat hier, nu een persoonlijk verhaal gaat worden verteld.
Tijdreizen
Klein Haneveld vertelt dat ze een dokter tegenkomt, dat de dokter haar ziet en dat ze “het” beide weten. De scene eindigt met de zin “de belangrijkste regel van tijdreizen is dat je niets aanpast”. De zin is treffend en meteen emotioneel aangezien je aan alles voelt dat ze haar vader zag en dat ze niets mag aanpassen aan zijn dood. Na de openingszin gaat het licht uit en speelt de intro van Starwars af. Het blijft dan lang donker, wat interessant is. Langzamerhand wennen de ogen aan het donker en valt de omgeving van de oude sigarenfabriek toch steeds meer op.
Lichtplan
Het lichtplan is als een rode draad dat door de voorstelling heen is gewoven. De bewegingen die Klein Haneveld maakt zijn bijzonder in controle en fascinerend om naar te kijken. Ze staat op haar schouders en blijft heel lang op haar schouders met haar benen in de lucht hangen, bijna alsof zwaartekracht niets voor haar hoeft te betekenen in haar astronautenpak. Dit wordt versterkt door het licht dat boven haar hangt wat net een soort maan zou kunnen zijn. Het concentratieniveau bij zowel Klein Haneveld als bij het publiek is hoog.
Science Fiction
Langzaam gedurende de voorstelling blijkt dat het de vader van Klein Haneveld is overleden, maar het woord dood hoeft niet te worden gebruikt om dat te begrijpen. Korte stukken monoloog wisselen zich af met dans. De stukken tekst geven duiding en wat contour. Maar de indrukkwekkende en de emotionele geladen bewegingen zorgen voor een duidelijke verroering. Er wordt gerefereerd naar sciencefiction verhalen waarbij het rouwproces rondom haar vader zeer voelbaar is; ze zegt ook “vroeger was naar de ruimte reizen sciencefiction…” Hiermee lijkt ze te suggereren dat misschien anderen dingen in de toekomst niet meer sciencefiction zijn maar ook realiteit.
De voorstelling is intiem, kwetsbaar maar ondertussen niet alleen maar treurig; ookal wordt rouw wel vaak als alleen maar zwaar en ingewikkeld gezien. Het is een bijzonder gelaagde voorstelling die de bezoeker in beweging brengt.
- Astrid Rozemarijn Klein Haneveld met 'The Impossible Astronaut' gezien op 5 juni 2025 in de Sigarenfabriek.
- Tekst: Roosmarijn Brans
- Foto: Astrid Rozemarijn Klein Haneveld in de Sigarenfabriek. Fotograaf: Iskander Foto.
