In de Raadzaal staan de tafels en zetels opgesteld in een ovaal. Binnen het ovaal is het speelveld van David Heijmans. David begint met een poëtisch lied, op saxofoon begeleid door Jos Baggermans. Daarna introduceert David zichzelf kort. Hij vindt het toepasselijk dat hij zich binnen een ovaal bevindt, omdat zijn verhaal zich afspeelt op een eiland. Wij, als publiek, zijn de oceaan.
Davids voorstelling is het verhaal van de reis die hij met zijn vader maakte. Zijn vader is met pensioen en wil met elk van zijn kinderen op vakantie. Nu is zijn zwijgzame zoon David aan de beurt. Ze vliegen samen naar een Spaans eiland.
De maan
Eenmaal op de plek van bestemming, staat David mijmerend op het balkon en kijkt naar de ongrijpbare maan. Dit leidt tot een mooi lied, waarin de maan voor een relatie staat die wegglipt. Althans, dat is onvermijdelijk in Davids ogen. Hij zingt met een zuivere, heldere stem. De muziek, die hij zelf componeerde, klinkt aangenaam.
Hoe gaat het met je?
De vakantie lijkt rustig voort te kabbelen. Totdat vader en zoon een autorit ondernemen. Vader rijdt, want David heeft geen rijbewijs. Ze komen langs steile rotswanden en diepe ravijnen en dan… sputtert de auto en valt stil. Vader kan nog nét op een vluchtstrook parkeren, vlak bij het dreigende ravijn. Vader blijft koelbloedig, terwijl de zoon in paniek raakt. Nu ze op elkaar zijn aangewezen, stelt vader de vraag die hij nooit eerder gesteld heeft: “David, hoe gaat het eigenlijk met je?” Een gewetensvraag, want het gaat niet zo goed met David. De angsten, waarvan hij dacht dat hij die állang overwonnen zou hebben op zijn dertigste, beheersen zijn leven nog steeds.
Nader tot elkaar
De vader heeft ook zo zijn problemen. Fysiek wordt hij minder sterk en zijn pensioen bevalt hem niet. Voor het eerst hebben zij een écht gesprek en komen ze nader tot elkaar. Met als conclusie: blijkbaar kunnen we gelukkig zijn, blijkbaar mógen we gelukkig zijn.
Op de laatste dag van de vakantie kijkt David uit over de lichtjes van het dal. Hij realiseert zich dat daar allemaal mensen wonen met hun eigen levens en hun eigen sores. Op de piano en begeleid door de saxofonist bezingt hij zijn gevoelens in een lied. Hij wil niet naar huis, waar de twijfels wachten.
Reis door gevoelens
David heeft een dromerige, poëtische vertelling voor ons neergezet. Een reis door de gevoelens van een zoon. Hoe de gevoelens van de vader zijn, blijft de vraag. Ze zijn in ieder geval nader tot elkaar gekomen.
- David Heijmans ‘Tot ik weet waar de stilte wacht’ gezien in de Raadzaal van het stadhuis op 6 juni
- Tekst: Fringe reporter Marie-Jet Eckebus
- Foto: David Heijmans en Jos Baggermans op saxofoon in de raadzaal. Jurjen Bolsenbroek
