Wat ligt de woonboot op een prachtige locatie, in het groen met de toren van de Oostpoort vaag zichtbaar door de bomen. De stadsgeluiden dringen hier niet door. Binnen staat op deze zwoele avond een schuifdeur open. Aan de wand hangt een kleurrijke versie van het Meisje met de Parel. Met zeven mensen zakken we weg in de behaaglijke bank.
Een jongeman, van wie ik eerst denk dat hij tot het publiek behoort, zit op de hoek van de bank. Hij staat op en begint met willekeurige alledaagse voorwerpen geluiden te maken. Op een houten kastje trommelt hij, hij tikt tegen een lamp, schuift een kopje heen en weer. De geluiden neemt hij op en mixt ze tot aangename achtergrondmuziek. Hij gaat zitten en geniet een moment van de muziek.
Een vrouw komt gestrest aangelopen met een tas die ze op de grond zet. Dan haalt ze nog een paar tassen. Geërgerd klopt ze op haar zakken en zoekt in een schoudertas. Herkenbaar. We komen allemaal weleens op die manier thuis na een onprettig verlopen werkdag. De jongeman lijkt haar niet te zien. Hij gaat op de bank zitten. Opeens gaat zijn telefoon. In het Engels zegt hij zachtjes dat hij nu niet kan praten, omdat hij bij een voorstelling is. Hij pakt zijn Fringe programmaboekje erbij en leest fluisterend een stukje eruit voor. De gestreste vrouw begint zich ondertussen wat te ontspannen.
Een tweede vrouw betreedt het ‘podium’. Ze draagt een badjas en komt kennelijk net uit bed. Ze rekt zich uit, ze gaat op een poefje zitten en strijkt met een strijkstok over een viool. Daarna gaat ze thee zetten. Ook zij is zich niet bewust van de andere twee, die gewoon hun dagelijkse routine doen.
De jongeman gaat weer geluiden opnemen. De eerste vrouw komt weer gestrest binnen. De tweede vrouw gaat weer viool spelen op haar poefje. Telkens herhalen hun handelingen zich. Steeds opnieuw. Ik begin mij af te vragen wanneer dit patroon doorbroken zal worden en hóe. Maken ze opeens contact met elkaar? Ontstaat er een conflict? Ik begin ongeduldig te raken. Maar hoe vaker de patronen herhaald worden, hoe rustiger ik word. En dan wordt het patroon toch opeens doorbroken. Opeens wordt er een andere handeling gepleegd en word ik even wakker geschud. Daarna is alles weer bij het oude: geluiden opnemen, gestrest binnenkomen, viool spelen. Dan verdwijnen de jongeman en de eerste vrouw. De tweede vrouw blijft over met een beker thee. Ze stapt door de openstaande schuifdeur naar buiten en verdwijnt uit ons blikveld. De voorstelling is voorbij.
Na afloop praat ik na met de jongeman. Hij noemt deze voorstelling een vorm van ‘slow theatre’, als tegenhanger van de gehaaste samenleving. Bij mij heeft het gewerkt, want toen ik de eindeloze herhalingen eenmaal geaccepteerd had, werd het een meditatief moment.
ANY Collective met ‘Short story of parallel universes’ – gezien op Woonboot Oostpoort op 9 juni
Tekst: Marie-Jet Eckebus
Beeld: Fred Leeflang
.jpg)
.png)
.png)