Links van de kansel in de Génestetkerk staat een slanke jonge vrouw met zwart haar. Ze kijkt ons rustig aan met donkere ogen. Wij kunnen geen van allen vermoeden wat zich in haar geest afspeelt. En zelfs als ze alles wat ze meegemaakt heeft aan ons zou vertellen, gaat het ons voorstellingsvermogen te boven. In haar voorstelling geeft zij woorden aan haar PTSS (posttraumatische stress-stoornis) in liedteksten en monologen.
Sally Jabour komt uit Syrië en kwam als vluchteling naar Nederland. Als kind had ze grootse dromen. Ze wilde een vrouw zijn op hoge hakken, een kapper, zodat ze zelf kon bepalen hoe ze eruit zou zien. Of een president, want dan heb je een auto en kan je gratis naar de psycholoog. “Waar is een psycholoog?” vraagt Sally zich wanhopig af in nachten waarin ze geen rust kan vinden. Het alternatief is: “Een pil, water, slik maar door, door, door”.
In een abstracte schets, die enkele keren in de voorstelling voorkomt, wil iemand zich verstoppen, zich begraven, zich verdrinken. Maar verdrinken lukt niet. Het is een worsteling.
Sally’s voorstelling is slechts een klein portret van haar leven. Nee, het heeft geen happy end en dat hoeft ook niet. Het levert stof tot nadenken op. Bijvoorbeeld de vraag: hoeveel mensen lopen er in Nederland rond met al dan niet gediagnostiseerde PTSS?
Sally Jabour met ‘YOURs’ – gezien in de Génestetkerk op 10 juni 2023.
Tekst: Marie-Jet Eckebus
Foto: Jurjen Bolsenbroek
.jpg)
.png)
.png)
