Zoals Tamara Griffioen op de openingsavond van Delft Fringe zei, is afkomst en identiteit een thema wat dit jaar in veel voorstellingen tot uiting komt. Zo ook in ‘Bedankt voor het luisteren’ van Wouter Haaksema. Wouter is Christen en homoseksueel. Dat zorgt voor een innerlijk conflict. Als dertienjarige jongen wist hij al dat hij graag vastigheid wilde hebben, zoals in een huwelijk. Maar een huwelijk is iets tussen God, man en vrouw en níet tussen man en man. Dat kreeg hij in zijn kerkgemeenschap te horen.
Christa, zijn conservatieve Christelijke Barbie, blijft hem met een zoetsappig stemmetje tot de orde roepen. Zij is van haar biseksualiteit bekeert. Dan kan Wouter zich toch ook gewoon bekeren?
Van satan
Wouter gaat het gesprek aan met een man en een vrouw uit zijn kerkgemeenschap. Hij stelt hen de vraag: “Als homoseksualiteit niet van God komt, van wie dan wel?” De vrouw, die altijd vriendelijk en hartelijk tegen hem gedaan had, verandert in een ijskoude persoon. Zij geeft hem te verstaan dat homoseksualiteit van satan is.
Liefdesverdriet
Een wat ‘mildere’ variant van het standpunt van de kerk is: een homoseksuele relatie mág wel, maar seks niet. Daar houdt Wouter zich dan ook aan, in zijn eerste relatie met een man. De relatie houdt geen stand en Wouter realiseert zich dat hij een leven voor zich heeft vol liefdesverdriet en zonder seks.
Christelijke Barbie
Hij besluit zich niet meer aan te passen en onthoofdt de Christelijke Barbie. Via de kerk van zijn oma komt hij in gesprek met twee mannen die hem vertellen dat homoseksualiteit wél met God kan. Wouter zet het hoofd weer op de Christelijke Barbie. Hij heeft zijn geloof niet losgelaten, maar beleeft het op een andere manier: niet vechten of vluchten, maar luisteren.
Schrijnend, maar hoopvol
Terwijl Wouter zijn levensverhaal en levensvisie vertelt, verkleedt hij zich een aantal malen. Hij playbackt, hij zingt, maakt gebruik van geluidsopnames. Alles is vloeiend in het verhaal verweven. Het is indrukwekkend hoe open hij zijn levensverhaal vertelt. Op bepaalde momenten is het schrijnend. Maar het einde is vooral hoopvol.
- Tekst: Delft Fringe reporter Marie-Jet Eckebus
- Foto: Jurjen Bolsenbroek
.jpg)
.png)
.png)
