Op Lichtjesavond bood de binnenplaats van de historische Van der Mandelezaal in Museum Het Prinsenhof een podium voor zes dansers. Voordat het museum voor langere tijd de deuren sluit i.v.m. een verbouwing, kon het publiek genieten van choreografieën rond het thema ‘oud versus nieuw’. De muziek werd gecomponeerd door Rémon Beeftink en voor de choreografie tekende Kelly Vanneste.
Op de gure, onstuimige avond biedt de Van der Mandelezaal een warm welkom. Het publiek is in grote getalen aanwezig. Het dansoppervlak wordt omzoomd door lichtjes. Er ligt echter geen comfortabele dansvloer: de dansers voeren hun choreografie uit op de straatstenen.
De eerste dans wordt uitgevoerd door Kelly Vanneste en Diogo da Eira Lopes. Een duidelijke dreun (oerknal?) in de muziek kondigt hun duet aan. De dansers lijken verwonderd. Om beurten vallen ze. Ze pakken elkaar op, hebben een moment van intimiteit, nemen elkaar in bescherming. Dan is er plotseling speelsheid. Alle bewegingen verlopen zó soepel, dat het lijkt alsof de twee over een ijsbaan glijden. Een tweede danseres, Emma de la O Callejo, verschijnt. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen de twee dansers op de vloer. Tenslotte verdwijnen de andere twee en blijft zij over.
Emma de la O Callejo plooit zich in ongemakkelijke kronkels. Gaandeweg worden haar bewegingen vrijere en opener. Ze verkent de wereld om haar heen. Een danser komt op en kijkt naar haar. Ook de andere dansers komen de vloer op, tillen haar op. Dan komt ze los van de groep. Een danser omhelst haar. Dan volgt een tweede, totdat alle dansers elkaar omhelsd hebben en geleidelijk verdwijnen.
Ole Wolf en Yaniv Dagan betreden de dansvloer. Hun bewegingen zijn synchroon. Ze schudden elkaar de hand. Er is herkenning. Hun dans toont rivaliteit, confrontatie, worsteling en dan weer verzoening. Eén van hen is zoekende. De ander lijkt een mentor die hem onder de hoede neemt. Tenslotte worden hun bewegingen weer synchroon. Twee danseressen voegen zich bij hen en bewegen eveneens synchroon. Ook de anderen komen op en ze omhelzen elkaar.
In de muziek klinkt vogelgetjirp, als de aanvang van een nieuwe dag. Eén danser breekt los van de groep. De anderen kijken toe en maken armbewegingen naar hem. Hij wordt opgenomen in de groep. Iedereen danst samen. Speels, zoals goede vrienden doen. Eén danseres, Lola van Rumpt, krijgt een afwijkend bewegingspatroon. Ze dreigt in te storten. De anderen bieden haar ondersteuning, maar ze breekt los. Individueel danst zij krampachtig door. Dan dreigt ze wederom in te storten. Nu zoekt zij zelf de groep op. Ze wordt opgenomen. Iedereen raakt elkaar liefdevol. Dan zwermen de dansers uit en komen naar het publiek gekeerd aan de rand van de dansvloer te staan. Individueel maken ze kleine gebaren naar het publiek toe.
Uiteindelijk komt de groep weer samen: een harmonieus eind aan een prachtige dansvoorstelling. Wat deze zes dansers met hun lichaam kunnen, grenst aan het ongelooflijke. Muziek en choreografie waren perfect op elkaar afgestemd. Samen met de fijne sfeer in de Van der Mandelezaal, was het een magische ervaring.
Al enkele jaren is de dansvoorstelling tijdens Lichtjesavond een opmaat voor het Delft Fringe Festival. Het festival voor beginnende makers in diverse theater- of kunstdisciplines, wordt volgend jaar van 27 mei t/m 8 juni gehouden in de Delftse binnenstad.