Recensie zaterdagavond 13 juni 2015 .

Hoewel ze als bezoeker van Delft Fringe door de binnenstad trok, kon Marie-Jet Eckebus het niet laten twee recensies te schrijven. Ook Hans van der Maas bezocht op de één na laatste dag twee voorstellingen en schreef er een korte recensie over.

Voor Galg en Rad en Madelène Veraa– door Marie-Jet Eckebus

Voor Galg en Rad

Vorig jaar zag ik het duo Voor Galg & Rad in Studio Sylvia Gentil, waar ik toen locatiecoördinator was. Ik was benieuwd hoe de dames zich ontwikkeld hadden, dus zocht ik ze vandaag op in Restaurant Johannes Vermeer. Het repertoire van Voor Galg & Rad bestaat uit liedjes van eigen makelij. Liedjes met een duistere ondertoon, maar lyrisch en/of luchtig bezongen. Het gaat over dood, moord, zelfmoord en (hoe gruwelijk!) een dagje naar Disneyland met het hele gezin. Hoewel ze vorig jaar al over een goede stem beschikte, is leadzangeres Alette Ouwens erop vooruit gegaan. Verder viel mij op dat de liedjes zulke sterke, mooie melodieën hebben. Dat is in de kleinkunst uitzonderlijk, want meestal is de muziek daar ondergeschikt aan de teksten. “Bij ons is het eerder andersom,” zegt toetseniste/zangeres Marlies van der Burgh na afloop. “Meestal is de muziek er het eerst.” Vooral ‘Tevreden zwerver’, over iemand die in zelfverkozen anonimiteit leeft, en ‘Groene Harry’, over een alcoholist die huilt om betonnen muren en een verloren liefde, zijn erg mooi getoonzet. Gelukkig heeft Voor Galg en Rad pasgeleden een cd uitgebracht, zodat je thuis kunt nagenieten van de muziek en ook van de teksten.

Madelène Veraa

Ik zag Madelène Veraa ooit bij het Fringe Café. Haar optreden was toen zó hilarisch, dat ze ter plekke werd uitgenodigd om haar avondvullende programma te komen spelen in het Rietveld Theater. Dat zij in 2014 de publieksprijs won, verbaasde mij niets. Nu zie ik haar terug bij Woongroep Bagijnhof. Naast mij zit een moeder met een ongeveer achtjarig dochtertje. “Het is niet zo verstandig dat zij erbij is,” zegt Madelène tegen de moeder. “Mijn voorstelling is nogal… ik zal maar zeggen: het is niet geschikt voor mensen die nog geen schaamhaar hebben.” Inderdaad, zo kun je het wel stellen. Niettemin begint de voorstelling heel onschuldig. Madelène vertelt een heel verhaal over het winnen van de publieksprijs. Ze had een mailtje ontvangen waarin stond dat zij de winnares was, maar iets tastbaars had ze niet. Daarom heeft ze voor zichzelf maar een bokaal gefröbeld, een ding van zilverpapier. Madelène lijkt in alles een onbeholpen, nerveus, verlegen meisje. Des te groter is het contrast wanneer ze even later totaal schaamteloos een porna scène naspeelt. Porna zou vrouwvriendelijke porno moeten zijn. Daar is Madelène het duidelijk niet mee eens. En na haar plastische demonstratie is waarschijnlijk het gehele publiek het met haar eens.

Emmy Eve en Anni Kaila – door Hans van der Maas

Emmy Eve

Singer-songwriter Emmy Eve zagen we recent op televisie bij het programma ‘De beste singer-songwriter van Nederland’. Hoewel ze helaas de finale niet haalde, bleek tijdens het optreden haar behoorlijke talent. Tijdens Delft Fringe treedt ze op met complete band en toont ze aan ook in deze setting prettig in het gehoor liggende popliedjes te kunnen laten horen. Op het terras van ’t Koningshuys pakt ze in no time het etende en borrelende publiek en dat is een groot compliment. Emmy Eve heeft een open uitstraling en fijne stem om naar te luisteren en haar band sluit daar naadloos bij aan. Na een half uur klinkt een welverdiend applaus voor een prima optreden.

Anni Kaila & Pat Cleaver

De van oorsprong Finse Anni Kaila geeft een totaal nieuwe dimensie aan het begrip dans. De voorstelling ‘The wasteland’ zit vol bewegingen die op zichzelf al uniek lijken en is in samenhang volledig oorspronkelijk. Welk onderwerp de voorstelling in de theaterzaal van het Rietveld Theater exact behandelt blijft voor mij ongewis, maar de performance is zo intrigerend en Anni beweegt zo gracieus en overtuigend, dat de achtergrond van de voorstelling volledig ondergeschikt is. Wat wel duidelijk is: je zit een half uurtje op het puntje van je stoel en Anni Kaila laat je achter met een overdonderd gevoel. Daarbij verdient ook composer Pat Cleaver een staande ovatie.