Recensie zaterdagmiddag 13 juni 2015 .

Drukte in de binnenstad, de zon laat zich af en toe zien en de wind slaat iets te rumoerig om zich heen. De bezoekers van de binnenstad van Delft zijn op zoek naar schoenen, bloemen of een iPad. En een deel loopt met een Delft Fringe programmakrant. Zo ook reporter Hans van der Maas. Op weg naar voorstellingen van Rogier Pelgrim, Stefka, Merel Moistra en A Sense of Jazzmime.

– door Hans van der Maas

Rogier Pelgrim

Singer-songwriter Rogier Pelgrim weet wel hoe hij zijn publiek moet vermaken in de Stadsboerderij Rietveld. Met een openhartige vriendelijkheid praat hij zijn liedjes aan elkaar. Hij speelt songs van zijn eerste twee albums en geeft het publiek ook een ‘kijkje’ in nieuw repertoire dat in 2016 moet leiden tot een volgend album. Een plaat die wat meer elektronica in zich zal hebben, zo vertelt Pelgrim, die in 2012 De Grote Prijs van Nederland won. Met zijn zo vertrouwde, zuivere falsetstem en zijn soepele gitaarspel bindt hij het publiek vanaf noot één aan zich. Met als resultaat een luid applaus.

Stefka

Toetseniste Stefka laat zich niet zo eenvoudig in een hokje stoppen, maar je zou de act het beste als verhaal- of poëzietheater kunnen omschrijven. In het achterste gedeelte van Zinderin, met een man of 20 in het publiek, zingt en speelt ze de voorstelling ‘Verloren en gevonden’. Samen met twee prima muzikanten (Robbert Verweij op trompet en Christian ten Hope op bas) betovert Stefka het publiek met antwoord op de vraag: wat bepaalt wanneer iets of iemand nuttig is? Ondanks dat niet alles direct valt, brengt Stefka een intrigerende voorstelling die nog even in je hoofd blijft hangen.

Merel Moistra

Schaamteloos. Het woord dat direct binnenvalt wanneer je cabaretière Merel Moistra ziet spelen in M Edelstenen. In een uitdagend mantelpakje, met naaldhakken, blond, wapperend haar en een iets te diepe stem krijgen de bezoeker een half uur van haar voorstelling ‘Mindfuck’ te zien. Haar moeder dacht 20 jaar dat ‘ze’ homo was, maar ze bleek transseksueel. “Had mijn moeder zich 20 jaar voor niets druk gemaakt, kon ze weer helemaal opnieuw beginnen”. Moistra vertelt verhalen over wat ze zelf een extreme makeover noemt en schuwt het niet grove taal te gebruiken. Maar Moistra, rap van tong en wars van schaamte, komt er mee weg.

A Sense of Jazzmime

Nostalgie, verlangen naar de goede oude tijd, een feest der herkenning. Het Belgische duo A Sense of Jazzmine trakteert daarop met de voorstelling ‘De tijd van toen’ in het Rietveld Theater. In een wat onnodig rommelig decor, met toebehoren uit medio vorige eeuw, brengen de spelers een half uur lang de muziek van weleer ten gehore. Ze doen dat degelijk en professioneel. Het repertoire is bekend en meezingbaar, ga maar na: je hoort onder meer Unforgettable, I’m Walking, Fly me to the moon, I won’t dance, Het dorp en Samen onder moeders paraplu. Hoewel de nummers oud zijn, zijn ze ook tijdloos, en dat maakt de voorstelling geschikt voor alle oudere jongere musicalliefhebbers.