Recensies maandag 8 juni 2015 .

Maandag 8 juni: met goede zin en een strak schema gaat Mascha van Rhee op pad. Met een notitieblok in de hand om haar mening op te schrijven over de voorstellingen van Rogier Pelgrim, Theatergroep Vals Plat, Grupo Revolver en Dwaalkat.

– door Mascha van Rhee

Mijn avond begint goed, met een optreden van Rogier Pelgrim. Er is maar weinig publiek in het Koningshuys, maar dat zorgt voor een intieme en fijne sfeer. Rogier heeft een mooie, zachte stem en begeleid zichzelf op zijn gitaar. Hij speelt eerst een nieuw liedje, waarvan wij als publiek unaniem vinden dat deze op de nieuwe cd mag. Ook speelt hij voor ons zijn nieuwe kersthit, die meer cynisch en kritisch van aard is. We mogen als publiek het achtergrondkoor spelen, altijd goed voor de gezelligheid! Helaas wordt het optreden af en toe verstoort door de achtergrondgeluiden van het café: het koffiezetapparaat en een man die met borden loopt. Rogier laat zich echter niet van zijn stuk brengen en kan daar zelfs tussen het spelen door grapjes over maken, wat een talent! Ik kan helaas niet alles zien, omdat ik door moet naar het volgende optreden, maar Rogier is zeker een aanrader, een warme persoonlijkheid en mooie nummers.

Gehaast kom ik bij Cofee & Crafts Kek aan, waar de mannen van theatergroep Vals Plat op het punt staan te gaan beginnen. De voorstelling geeft een inzicht in de problemen waar jongeren van nu tegenaan lopen. Helaas zijn er in het begin wat technische problemen, waardoor het geluid niet goed te horen is, maar dit wordt na een paar minuten opgelost. De gedachten van de twee jongens zijn over een geluidstape te horen, soms mimen ze een paar woorden met de tape mee. Duidelijk wordt dat er steeds in rondjes wordt gedacht over dezelfde dingen: carrière maken, studeren en to do lijstjes. De gedachten van de twee lopen over elkaar heen in de tape, tot op het punt dat het onaangenaam wordt om nog te kunnen focussen op wat er wordt gezegd: een beklemmende voorstelling, waarna je blij bent dat je eigen piekergedachten in vergelijking hiermee nog wel meevallen.

Vervolgens zie ik Grupo Revolter, met een interessante voorstelling over leven zonder angst. Hoe erg is dat eigenlijk, om geen angst te kennen? Daan en Ko doen er alles aan om iets te bedenken om bang van te worden. De voorstelling is fotografisch erg mooi, een schitterend openingsbeeld en ook tijdens het stuk wordt er gespeeld met beelden. Interessant om te merken hoeveel invloed het op je heeft als er ineens een revolver op het toneel komt, terwijl dit de personages koud laat. “Als ik nerveus word maak ik fouten’ is een spannende voorstelling, die je laat nadenken over je eigen emoties en hoe belangrijk die zijn.

Het laatste optreden dat ik zie is van Dwaalkat. De zangeres is een mooie, bijna engelachtige verschijning. Ze begeleidt zichzelf achter de piano: ze zingt en vertelt. Haar Nederlandse teksten zijn knap geschreven: vol humor, maar ook verdrietig en met een zwart randje. Haar stijl is te vergelijken met Roosbeef: stukken heel snel gesproken/gezongen tekst, met tussendoor ruimte voor hoge tonen en uithalen. Ze zingt over keuzes in het leven, maar ook over concrete dingen als dampende mannen in de sportschool. Haar optreden ‘Solo’ heeft mij echt geraakt en ik hoop daarom dat vele van jullie haar gaan bekijken.