Suus Hoppenbrouwers begint met een dansje. Vanachter het gordijn komt telkens een been, twee armen of een hoofd tevoorschijn en uiteindelijk Suus zelf, gekleed in een strak, zilverkleurig speelpakje. Ze zegt dat haar vader een ‘irritante zak’ is. Waaróm, daar komen we niet achter. Wél dat je irritante zakken het best in elkaar kan meppen met een koekenpan.
Ok, het is even wennen aan de meedogenloos eerlijke ontboezemingen van Suus. Suus zit nogal ‘in haar hoofd’, zoals dat heet. Haar brein gaat geregeld met haar aan de haal. Vooral ’s nachts, wanneer haar brein haar doemscenario’s influistert, om af te sluiten met een laconiek ‘slaap lekker!’ Suus zoekt hulp. Bij haar ouders, de huisarts, GGZ. Maar overal zijn maandenlange wachttijden.
Na een reeks ontboezemingen en liedjes, komt er een Zen-moment in de voorstelling. Suus stelt zich voor hoe het is om een koe te zijn. Een koe staat gewoon in de wei. Poeh-poeh, hè-hè, nou-nou. Een beetje herkauwen en naar de konten van andere koeien kijken. De koeienscène wordt lekker lang (beslist niet té lang) uitgesponnen.
Suus gunt ons een ongefilterd kijkje in haar hersenpan. Haar hersenspinsels wekken soms ongemak op, maar vaak een lach van herkenning. Suus’ brein is in elk geval geen doorsnee brein.
Kaarten voor Suus Hoppenbrouwers
Tekst: Marie-Jet Eckebus
Foto: Gwenyth Janssen Lok
Voorstelling gezien op zondag 5 juni.
.jpg)
.png)
.png)
