Het leuke en unieke van het Fringe Festival is dat dezelfde voorstelling op verschillende locaties een heel ander beeld kan geven. Ik had ‘Pussyboys’ al gezien tijdens de openingsavond in theater De Veste, maar door een andere locatie komen toch weer andere dingen aan het licht.
Wanneer ik de door hoge ramen omringde Van Mandelezaal betreed, liggen/zitten de heren van de Pussyboys al klaar. De ‘macho’ ligt zelfverzekerd uitgestrekt op een tafel, de ‘onzekere’ zit in een hoekje en bekijkt alles van een afstandje, de ‘spirituele’ zit onder een boompje en kijkt nieuwsgierig naar iets in zijn hand, de muzikant zit tegen een muur en strekt alvast zijn vingers en de ‘out and proud’ is aan het tutten met zijn haar. Ze zijn allemaal in hun rol, terwijl het publiek naar een goede zitplaats zoekt en er stoeltjes worden bijgezet.
De voorstelling begint met een energieke dans. De machoman rent grommend rond en schreeuwt wat de mannen moeten doen: push-up, jumping jacks en squads. Hij is de coach die de anderen traint in het ‘man zijn’. Plotseling krijgen de oefeningen een onverwachte wending. Een paar spelletjes van vroeger worden erbij gehaald: ‘aai poesje/rot kat’ en ‘Annemarie koekoek’. Maar dan uiteraard op een macho manier. Want, aldus de coach, “vechten moet je!”
Met behulp van stellages bouwen de mannen driehoekige kooien. Er klinkt opeens zwoele muziek. “Nee hè? Dat zouden we toch niet doen?” roept Jaimy en wijst richting Prinsenhof: “Een beetje respect! Willem van Oranje is dáár vermoord!” Met tegenzin beginnen de mannen suggestieve bewegingen te maken à la Chippendales. De coach lijkt er evenwel lol in te hebben en slingert zijn shirt het publiek in.
De ‘out and proud gay’ neemt het woord: “Vroeger dacht ik dat ik een meisje was. Maar ik ben dus gewoon een nicht.” Hij vertelt over zijn jeugd. Hoe hij op roze hakjes danste, met poppen speelde en een maillot van zijn moeder op zijn hoofd droeg om lang haar na te bootsen. Hij is níet mannelijk, maar wél een man.
Zo krijgt ieder van de mannen hun eigen moment. Jaimey bezingt zijn leven met mooie, krachtige stem in een gevoelig lied. De macho coach houdt een monoloog over zijn vader, die nooit ‘ik houd van jou’ zegt. Toch vermoedt hij dat hijzelf dat patroon met zíjn zoon niet zal doorbreken. Spiritueel ingestelde Paul vat zijn man-zijn samen met de woorden: “Ik doe al 28 jaar maar wat.” Tussen de scènes door speelt de muzikant gitaar en zingt met scheurende, ontroerende stem Engelstalige songs.
“Hoeveel ervaring heeft u met man zijn?” vraagt Paul het publiek. De pussyboys wachten het antwoord niet af en lopen weg. Het kan weleens een héle poos duren voordat het antwoord komt, want ‘man zijn’ is lastig in woorden te vatten.
In de lichte ruimte van de Van Mandelezaal komt de voorstelling anders over dan in Theater De Veste. Vanwege het licht konden de spelers het publiek nu recht in de ogen kijken en rechtstreeks contact met hen maken. Dat was een pluspunt. Jammer genoeg was de akoestiek minder geschikt: sommige teksten waren lastig verstaanbaar.
Na afloop praat ik even na met regisseur Tara Reijerkerk en de ‘macho coach’. Tara vertelt dat alle teksten autobiografisch zijn. Dat verbaast mij niet. Alles komt oprecht en persoonlijk over. Dat is wat ‘Pussyboys’ tot een sterke voorstelling maakt.
'PUSSYBOYS' van Tara Reijerkerk gezien in de Van der Mandelezaal op 4 juni 2023.
Tekst: Marie-Jet Eckebus
Beeld: Jurjen Bolsenbroek
.jpg)
.png)
.png)
