𝒆𝒗𝒆𝒏𝒕𝒖𝒂𝒍𝒍𝒚 is een intense en extatische dansvoorstelling met livemuziek en licht. De voorstelling gaat over streven, hopen en dromen. Gevoelens van macht tot machteloosheid tekenen het verloop van controle tot overgave.

Het duet van contrabassist Jonathan Nagel en danseres Maria Mavridou speelt binnen een lichtinstallatie van Ellen Knops in een ruimte die aan alle kanten voorzien is van luidsprekers. Het stuk bouwt zich langzaam en geleidelijk op vanuit minimalistische en herhalende bewegingen en geluiden.

Uitgaande van rust en subtiele bewegingen ontwikkelt zich de dans meer en meer tot onstuimige uitbarstingen van kracht en emotie. Evenzo begint de muziek met zachte kamermuzikale klanken, die steeds meer vervreemd raken door effecten en uitgroeien tot enorme klankwerelden.

Het werk gaat over de perceptie van tijd: de term 'eventually' impliceert tijd die wordt geïnvesteerd in een groot doel. Als men uiteindelijk aankomt, was het misschien niet gemakkelijk om daar te komen, maar het proces was vooral belangrijk. De langzame opbouw geeft de voorstelling een meditatief en trance-achtig karakter. De bedoeling is om de grenzen van mentale en fysieke controle te verkennen, en uiteindelijk ons individueel menselijk vermogen.

Een choreografie met slechts één danseres, een compositie voor slechts één muzikant - het uitgangspunt voor een scène waar van alles kan gebeuren, want er is ruimte genoeg. Maar je kunt je ook heel bloot en naakt voelen, alleen in een grote ruimte. Met een stuk dat heel rustig begint, maar dan continu blijft groeien in volume, snelheid, virtuositeit en intensiteit, worden de grenzen van wat je in je eentje kunt behalen getoond. Als wat je doet groter wordt, kom je op gegeven moment op een grens waar je de controle dreigt te verliezen. Hoe ambitieuzer je wordt, hoe dunner de lijn tussen uitmuntendheid en falen. Een situatie die velen van ons herkennen, op de werkvloer en in de persoonlijke omgeving worden we vaak geconfronteerd met onze eigen grenzen. Hoe meer we ons proberen vast te klampen aan controle en macht, des te moeilijker wordt het dikwijls..

Niet pas sinds de pandemie ervaren veel mensen hun realiteit voortdurend als een confrontatie met hun persoonlijke grenzen, wat vaak leidt tot burn-out, depressie, angststoornissen, drugsgebruik, etc. Met 𝒆𝒗𝒆𝒏𝒕𝒖𝒂𝒍𝒍𝒚 duiken we diep in dit controleverlies. We zoeken naar vreedzame, liefdevolle manieren om met overgave om te gaan en zien deze niet als een nederlaag maar als een nieuwe bron van kracht en hoop.

De muziek van 𝒆𝒗𝒆𝒏𝒕𝒖𝒂𝒍𝒍𝒚 verschijnt in de zomer van 2022 als album op vinyl en digitaal. Als geheel bestaat het project uit drie delen: FOR US • NOW • AND… Deze werden elk belichaamd en tot leven gebracht door één danseres op unieke locaties. De albumrelease omvat een fotoboek in luxe grootformaat print met afbeeldingen van de dansvoorstellingen.

Maria Mavridou - dans
Jonathan Nagel - muziek
Ellen Knops - licht

Inspired by the age-old action of women washing clothes, the performance Goddesses* dream when they bleed explores the intimate relationship between two women who reclaim their bodies, power and space. Washing, carrying and twisting clothes until they become a weapon. In a space shaped by clotheslines and white sheets, two bodies dive into the physical heaviness of domestic labour evolving in a poetic landscape combining feminism, dance and scenography.

Two women, white sheets on clotheslines and buckets of water, elements we easily connect to the tradition of laundering clothes. However, in Goddesses* dream when they bleed, Anna&Goda aim to deconstruct and liberate these stereotypes by exploring a different dialogue with these elements. In an attempt to surrender to the heaviness of domestic labour, they invite playfulness on to their stage. They transform the space where their pain and pleasure intersect. Their anger becomes a vehicle for connection, joy and empowerment.

In this performance, dancers and makers Annabel Reid and Goda Zukauskaite expose their political flesh, their female bodies, and they explore how these interact, carry and support each other. It is a celebration of femininity with moments of connecting, supporting, playing, laughing, crying, screaming, fighting, carrying, protecting, exposing, surrendering, listening. There is an instinctive research of their bodies in relation to the actions: with regards to the materiality of water and fabric, the physicality of sweat and muscles and the interrelation between them. The audience is a witness of this attempt to break free from gendered power dynamics.

The physical and emotional tiredness which emanates from the action of laundering clothes, carries the dancers through different states, reminding us of the complex and powerful bond between women. They sweat, suffer and endure - but also, they play. They allow playful and childish instincts to shape their relationship, splashing water and metamorphosing the fabrics. By yielding to the heaviness of the work, the two women aim to wash away sorrow, pain or anger, they choose to let go, remember or create space for new fantasies.

Slowly, they surrender to the rhythmicality they built, transported by the sounds their tired bodies make while slapping sheets. Never stopping, finding their power - is it a celebration or a war?

“Goddesses* dream when they bleed” was born from a mutual desire as two female artists, to talk about the position of women in ancient as well as modern society, opening conversations about womanhood and the weight it carries.

The performance is a study of the uncompensated, unrecognised labour of our mothers, grandmothers, the mothers of our grandmothers and those who came before them.

Over Anna&Goda

Anna&Goda as a duo collective aims to focus and research socially present topics, images and movements through multidisciplinary formats. The strength the duo carries is the common wish to play, explore and break normative borders both through physical and visual work. Annabel and Goda both strongly believe in bringing different art forms together and in using their dance and theatre background as a tool in a tool box instead of a label. Annabel Reid (BE) and Goda Žukauskaitė (LT/NL) met during their studies in the Amsterdam University of Arts (AHK) in the Modern Theatre Dance department. After graduating in 2018, they both went their separate ways to work as dancers and performers for dance and theatre companies and freelance choreographers (Jan Fabre, Thierry Smits, Boukje Schweigman, Liat Tamar Waysbort, Kalpana Raghuraman, and more). The desire to create their own artistic identity as makers grew with time and the step to become a duet collective in 2021 became evident.

To find oneself on the other side. An away game. To play by someone else's rules. To act out of the ordinary. To interpret every word you hear, every move you see. To get used to the unusual or to grab onto something so familiar, so comfortable? Being Not Like You, is it that bad? Observe. No judgment. Accept. Without changing yourself.

Over Skandalisi Dance
From the beginning there was created a duet ‘Remember when’. Showing this creations throughout Europe, we decided to set up Skandalisi Dance to create new performances and events. From that moment it became clear that Skandalisi Dance was growing in to a World Wide Platform. Two years later International Master Course (Yekaterinburg/Russia) became a side organisation to support and develop a Russian educational platform by bringing teachers to Russia.
Today, Skandalisi Dance organises and participates in performances, workshops, school projects, children festivals and other events all over the world. Skandalisi have worked in Russia, Tunisia, the Netherlands, Italy, Great Britain, Germany, Spain, Mexico and Sweden. Skandalisi Dance have been leading dance intensives and performances where shown in festivals such as: Festival Internacional de Danza Contemporánea (MEX), ITS Festival(NL), Festival De Oversteek (NL), Beta Publica (ES), Imaginarius(PT) and I.D. Night(UK) and many more. Riedon van den Berg, Collaborated with Rezgui Company (Netherlands), Norrdans (Sweden), WArd / waRD with Ann van den Broek (Netherlands, Belgium) & Provincial Dances Theater (Russia). Teacher and examinator at the Humanitarian University, Faculty of Contemporary Dance and guest lecturer at the Yekaterinburg State Theater Institute (Yekaterinburg/Russia). Maria Sokolova is a teacher at the Faculty of Contemporary Dance of the Humanitarian University of Yekaterinburg. Teacher and choreographer at the Center for Contemporary Choreography studio. Worked as a freelance dancer with various choreographers in Europe, Russia and Mexico.

Niets, maar niet opgevend. Een man vol kracht en moed, verzet zich tegen een positie van onmacht. Alles eraan doen om een situatie te veranderen. Soms heb je de weg die je kiest niet helemaal zelf in handen. Vraag je, je wel eens af waarom… Hoe ben je daar gekomen… Wat is de uitweg?

Een schimmige werkelijkheid waarin de performer onbevreesd weerstand biedt tegen zijn tegenslagen van het leven. Een wervelwind van inzinken en vooruitgang.

De performer komt in beeld samen met een winkelkarretje, waarin het karretje afhankelijk is van hem, maar de danser ook afhankelijk van de winkelwagen.

Het winkelkarretje symboliseert in beeld de welvaart, het kapitaal, de kwestie en herkenbare symbolen van het leven.

Jongen, man, mens. Wat zie jij als je naar hem kijkt??

Over disCART
disCART is een voorstelling waarin breakdance bewegingen de connectie vind met object manipulatie. Het werk creëert ruimte om het publiek hun eigen herkenningspunten of associaties te laten vormen met een nadruk op maatschappelijk thema “welvaart” die op een abstracte manier uitdrukt wordt.

Dit keer geen ritmisch tandenpoetsen, geen miscommunicatie met een lange rode buis en ook geen voetjevrijen in een poppenkast. Na het winnen van de Delft Fringe Publieksprijs in 2021 en het krijgen van de Nieuwe Makers regeling van Fonds Podiumkunsten begin dit jaar, waagt Tappin-It Collective zich met knikkende knietjes aan een alles-overstijgend thema.

In DOEMSDEE danst Tappin-It Collective langs de randen van het menselijk tijdperk en probeert betekenis te geven aan het einde der tijden. We vernietigen onze perfect home (in de woorden van David Attenborough) en toch willen we het eeuwige leven leiden. We knuffelen struiken om tot rust te komen. We vieren het leven door onszelf te verdoven en tot de laatste dag voort te planten. We spelen graag de hoofdrol in onze eigen film en zijn vernietigend en levenslustig tegelijk.

Laat je overspoelen door deze dansvoorstelling à la Tappin-It Collective, doordrenkt met tap, mime en percussie. Want deze keer overstijgen ze zichzelf: meer moves, meer performers, meer decor, meer té grote thema’s, meer ondoorgrondelijke taferelen, meer meer! Ze gaan dansen tot hun voeten in de fik vliegen, vreten bloemen tot ze in de natuur oplossen, vechten tot het kikkers regent en zoenen met de weergoden tot hun hoofden wegwaaien. Of is het veel simpeler en willen ze gewoon samen zijn als het moment nadert?

Als het einde maar spectaculair is.

Idee en choreografie: Robin Lie en Doortje Peters
Performers: Rowan Kievits, Robin Lie, Doortje Peters en Raquel Tijsterman
Eindregie: Luc van Esch
Muziek: Jurre Thuijs

Zij is geen uitzonderlijke danser, en ook geen uitzonderlijk mens. Ze is dan wel van Marokkaans en Nederlandse komaf maar ziet er totaal niet Nederlands uit, terwijl ze als echte Limburger in Maastricht is opgegroeid. Haar dansstijl is rommelig en chaotisch. Ze beweegt zowel mannelijk als vrouwelijk, wat erg onoverzichtelijk is. Ik bedoel, kies gewoon! Ze heeft niet echt één stijl gekozen maar doet maar van alles wat, hiphop, contemporary, popping... Een beetje ‘all you can eat’ maar dan in dans. Ja oké, andere mensen vinden haar een krachtige, androgyne, veelzijdige en eigenzinnige danser maar wat weten zij nou? En ook al heeft ze best een goeie carrière in het buitenland opgebouwd, bij niet de minste choreografen, is dat wel allemaal puur toeval. Ze had geluk en was toevallig op het juiste moment op de juiste plek. Een dezer dagen valt ze vast door de mand, vindt zij...

"Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn."

Mensen met het impostersyndroom of oplichterssyndroom zijn vaak niet in staat hun eigen prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie blijven mensen met het syndroom ervan overtuigd dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Het oplichterssyndroom komt veel voor bij succesvolle vrouwen en/of mensen met een biculturele achtergrond.

In de voorstelling 'IMPOSTER' gaat Naïma de strijd aan met haar imposter syndroom, de stem die haar klein wilt houden. De stem die steeds tegen haar zegt dat ze het niet kan. Ze wil deze stem niet uitschakelen, maar juist onderzoeken hoe ze deze stem op de juiste manier kan inzetten en op de juiste momenten kan laten zwijgen. Door haar fysieke grenzen en mogelijkheden te onderzoeken, wilt ze haar eigen danstaal vinden en die krachtig laten spreken.

"En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden." (Marianne Williamson - Our deepest fear)

Credits:
Dans: Naïma Souhaïr
Begeleiding: Jaike Belfor
Credits publiciteitsfoto:
Fotograaf: Éloi Brignaudy
Licht Kalligrafie: Julien Breton

Over Naïma Souhaïr
Naïma Souhaïr studeerde in 2016 af aan de dansopleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten in de richting Jazzmusicaldans/ Urban Contemporary. Zij is begonnen met verschillende hiphop stijlen en later richting modern/contemporary gegaan. In haar eigen stijl probeert ze juist deze invloeden te combineren. Momenteel is ze werkzaam in het buitenland, waar ze tourt met de voorstelling 'BLKDOG' van Far From The Norm.

𝒆𝒗𝒆𝒏𝒕𝒖𝒂𝒍𝒍𝒚 is een intense en extatische dansvoorstelling met livemuziek en licht. De voorstelling gaat over streven, hopen en dromen. Gevoelens van macht tot machteloosheid tekenen het verloop van controle tot overgave.

Het duet van contrabassist Jonathan Nagel en danseres Maria Mavridou speelt binnen een lichtinstallatie van Ellen Knops in een ruimte die aan alle kanten voorzien is van luidsprekers. Het stuk bouwt zich langzaam en geleidelijk op vanuit minimalistische en herhalende bewegingen en geluiden.

Uitgaande van rust en subtiele bewegingen ontwikkelt zich de dans meer en meer tot onstuimige uitbarstingen van kracht en emotie. Evenzo begint de muziek met zachte kamermuzikale klanken, die steeds meer vervreemd raken door effecten en uitgroeien tot enorme klankwerelden.

Het werk gaat over de perceptie van tijd: de term 'eventually' impliceert tijd die wordt geïnvesteerd in een groot doel. Als men uiteindelijk aankomt, was het misschien niet gemakkelijk om daar te komen, maar het proces was vooral belangrijk. De langzame opbouw geeft de voorstelling een meditatief en trance-achtig karakter. De bedoeling is om de grenzen van mentale en fysieke controle te verkennen, en uiteindelijk ons individueel menselijk vermogen.

Een choreografie met slechts één danseres, een compositie voor slechts één muzikant - het uitgangspunt voor een scène waar van alles kan gebeuren, want er is ruimte genoeg. Maar je kunt je ook heel bloot en naakt voelen, alleen in een grote ruimte. Met een stuk dat heel rustig begint, maar dan continu blijft groeien in volume, snelheid, virtuositeit en intensiteit, worden de grenzen van wat je in je eentje kunt behalen getoond. Als wat je doet groter wordt, kom je op gegeven moment op een grens waar je de controle dreigt te verliezen. Hoe ambitieuzer je wordt, hoe dunner de lijn tussen uitmuntendheid en falen. Een situatie die velen van ons herkennen, op de werkvloer en in de persoonlijke omgeving worden we vaak geconfronteerd met onze eigen grenzen. Hoe meer we ons proberen vast te klampen aan controle en macht, des te moeilijker wordt het dikwijls..

Niet pas sinds de pandemie ervaren veel mensen hun realiteit voortdurend als een confrontatie met hun persoonlijke grenzen, wat vaak leidt tot burn-out, depressie, angststoornissen, drugsgebruik, etc. Met 𝒆𝒗𝒆𝒏𝒕𝒖𝒂𝒍𝒍𝒚 duiken we diep in dit controleverlies. We zoeken naar vreedzame, liefdevolle manieren om met overgave om te gaan en zien deze niet als een nederlaag maar als een nieuwe bron van kracht en hoop.

De muziek van 𝒆𝒗𝒆𝒏𝒕𝒖𝒂𝒍𝒍𝒚 verschijnt in de zomer van 2022 als album op vinyl en digitaal. Als geheel bestaat het project uit drie delen: FOR US • NOW • AND… Deze werden elk belichaamd en tot leven gebracht door één danseres op unieke locaties. De albumrelease omvat een fotoboek in luxe grootformaat print met afbeeldingen van de dansvoorstellingen.

Maria Mavridou - dans
Jonathan Nagel - muziek
Ellen Knops - licht

Inspired by the age-old action of women washing clothes, the performance Goddesses* dream when they bleed explores the intimate relationship between two women who reclaim their bodies, power and space. Washing, carrying and twisting clothes until they become a weapon. In a space shaped by clotheslines and white sheets, two bodies dive into the physical heaviness of domestic labour evolving in a poetic landscape combining feminism, dance and scenography.

Two women, white sheets on clotheslines and buckets of water, elements we easily connect to the tradition of laundering clothes. However, in Goddesses* dream when they bleed, Anna&Goda aim to deconstruct and liberate these stereotypes by exploring a different dialogue with these elements. In an attempt to surrender to the heaviness of domestic labour, they invite playfulness on to their stage. They transform the space where their pain and pleasure intersect. Their anger becomes a vehicle for connection, joy and empowerment.

In this performance, dancers and makers Annabel Reid and Goda Zukauskaite expose their political flesh, their female bodies, and they explore how these interact, carry and support each other. It is a celebration of femininity with moments of connecting, supporting, playing, laughing, crying, screaming, fighting, carrying, protecting, exposing, surrendering, listening. There is an instinctive research of their bodies in relation to the actions: with regards to the materiality of water and fabric, the physicality of sweat and muscles and the interrelation between them. The audience is a witness of this attempt to break free from gendered power dynamics.

The physical and emotional tiredness which emanates from the action of laundering clothes, carries the dancers through different states, reminding us of the complex and powerful bond between women. They sweat, suffer and endure - but also, they play. They allow playful and childish instincts to shape their relationship, splashing water and metamorphosing the fabrics. By yielding to the heaviness of the work, the two women aim to wash away sorrow, pain or anger, they choose to let go, remember or create space for new fantasies.

Slowly, they surrender to the rhythmicality they built, transported by the sounds their tired bodies make while slapping sheets. Never stopping, finding their power - is it a celebration or a war?

“Goddesses* dream when they bleed” was born from a mutual desire as two female artists, to talk about the position of women in ancient as well as modern society, opening conversations about womanhood and the weight it carries.

The performance is a study of the uncompensated, unrecognised labour of our mothers, grandmothers, the mothers of our grandmothers and those who came before them.

Over Anna&Goda

Anna&Goda as a duo collective aims to focus and research socially present topics, images and movements through multidisciplinary formats. The strength the duo carries is the common wish to play, explore and break normative borders both through physical and visual work. Annabel and Goda both strongly believe in bringing different art forms together and in using their dance and theatre background as a tool in a tool box instead of a label. Annabel Reid (BE) and Goda Žukauskaitė (LT/NL) met during their studies in the Amsterdam University of Arts (AHK) in the Modern Theatre Dance department. After graduating in 2018, they both went their separate ways to work as dancers and performers for dance and theatre companies and freelance choreographers (Jan Fabre, Thierry Smits, Boukje Schweigman, Liat Tamar Waysbort, Kalpana Raghuraman, and more). The desire to create their own artistic identity as makers grew with time and the step to become a duet collective in 2021 became evident.

To find oneself on the other side. An away game. To play by someone else's rules. To act out of the ordinary. To interpret every word you hear, every move you see. To get used to the unusual or to grab onto something so familiar, so comfortable? Being Not Like You, is it that bad? Observe. No judgment. Accept. Without changing yourself.

Over Skandalisi Dance
From the beginning there was created a duet ‘Remember when’. Showing this creations throughout Europe, we decided to set up Skandalisi Dance to create new performances and events. From that moment it became clear that Skandalisi Dance was growing in to a World Wide Platform. Two years later International Master Course (Yekaterinburg/Russia) became a side organisation to support and develop a Russian educational platform by bringing teachers to Russia.
Today, Skandalisi Dance organises and participates in performances, workshops, school projects, children festivals and other events all over the world. Skandalisi have worked in Russia, Tunisia, the Netherlands, Italy, Great Britain, Germany, Spain, Mexico and Sweden. Skandalisi Dance have been leading dance intensives and performances where shown in festivals such as: Festival Internacional de Danza Contemporánea (MEX), ITS Festival(NL), Festival De Oversteek (NL), Beta Publica (ES), Imaginarius(PT) and I.D. Night(UK) and many more. Riedon van den Berg, Collaborated with Rezgui Company (Netherlands), Norrdans (Sweden), WArd / waRD with Ann van den Broek (Netherlands, Belgium) & Provincial Dances Theater (Russia). Teacher and examinator at the Humanitarian University, Faculty of Contemporary Dance and guest lecturer at the Yekaterinburg State Theater Institute (Yekaterinburg/Russia). Maria Sokolova is a teacher at the Faculty of Contemporary Dance of the Humanitarian University of Yekaterinburg. Teacher and choreographer at the Center for Contemporary Choreography studio. Worked as a freelance dancer with various choreographers in Europe, Russia and Mexico.

Niets, maar niet opgevend. Een man vol kracht en moed, verzet zich tegen een positie van onmacht. Alles eraan doen om een situatie te veranderen. Soms heb je de weg die je kiest niet helemaal zelf in handen. Vraag je, je wel eens af waarom… Hoe ben je daar gekomen… Wat is de uitweg?

Een schimmige werkelijkheid waarin de performer onbevreesd weerstand biedt tegen zijn tegenslagen van het leven. Een wervelwind van inzinken en vooruitgang.

De performer komt in beeld samen met een winkelkarretje, waarin het karretje afhankelijk is van hem, maar de danser ook afhankelijk van de winkelwagen.

Het winkelkarretje symboliseert in beeld de welvaart, het kapitaal, de kwestie en herkenbare symbolen van het leven.

Jongen, man, mens. Wat zie jij als je naar hem kijkt??

Over disCART
disCART is een voorstelling waarin breakdance bewegingen de connectie vind met object manipulatie. Het werk creëert ruimte om het publiek hun eigen herkenningspunten of associaties te laten vormen met een nadruk op maatschappelijk thema “welvaart” die op een abstracte manier uitdrukt wordt.

Dit keer geen ritmisch tandenpoetsen, geen miscommunicatie met een lange rode buis en ook geen voetjevrijen in een poppenkast. Na het winnen van de Delft Fringe Publieksprijs in 2021 en het krijgen van de Nieuwe Makers regeling van Fonds Podiumkunsten begin dit jaar, waagt Tappin-It Collective zich met knikkende knietjes aan een alles-overstijgend thema.

In DOEMSDEE danst Tappin-It Collective langs de randen van het menselijk tijdperk en probeert betekenis te geven aan het einde der tijden. We vernietigen onze perfect home (in de woorden van David Attenborough) en toch willen we het eeuwige leven leiden. We knuffelen struiken om tot rust te komen. We vieren het leven door onszelf te verdoven en tot de laatste dag voort te planten. We spelen graag de hoofdrol in onze eigen film en zijn vernietigend en levenslustig tegelijk.

Laat je overspoelen door deze dansvoorstelling à la Tappin-It Collective, doordrenkt met tap, mime en percussie. Want deze keer overstijgen ze zichzelf: meer moves, meer performers, meer decor, meer té grote thema’s, meer ondoorgrondelijke taferelen, meer meer! Ze gaan dansen tot hun voeten in de fik vliegen, vreten bloemen tot ze in de natuur oplossen, vechten tot het kikkers regent en zoenen met de weergoden tot hun hoofden wegwaaien. Of is het veel simpeler en willen ze gewoon samen zijn als het moment nadert?

Als het einde maar spectaculair is.

Idee en choreografie: Robin Lie en Doortje Peters
Performers: Rowan Kievits, Robin Lie, Doortje Peters en Raquel Tijsterman
Eindregie: Luc van Esch
Muziek: Jurre Thuijs

Zij is geen uitzonderlijke danser, en ook geen uitzonderlijk mens. Ze is dan wel van Marokkaans en Nederlandse komaf maar ziet er totaal niet Nederlands uit, terwijl ze als echte Limburger in Maastricht is opgegroeid. Haar dansstijl is rommelig en chaotisch. Ze beweegt zowel mannelijk als vrouwelijk, wat erg onoverzichtelijk is. Ik bedoel, kies gewoon! Ze heeft niet echt één stijl gekozen maar doet maar van alles wat, hiphop, contemporary, popping... Een beetje ‘all you can eat’ maar dan in dans. Ja oké, andere mensen vinden haar een krachtige, androgyne, veelzijdige en eigenzinnige danser maar wat weten zij nou? En ook al heeft ze best een goeie carrière in het buitenland opgebouwd, bij niet de minste choreografen, is dat wel allemaal puur toeval. Ze had geluk en was toevallig op het juiste moment op de juiste plek. Een dezer dagen valt ze vast door de mand, vindt zij...

"Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn."

Mensen met het impostersyndroom of oplichterssyndroom zijn vaak niet in staat hun eigen prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie blijven mensen met het syndroom ervan overtuigd dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Het oplichterssyndroom komt veel voor bij succesvolle vrouwen en/of mensen met een biculturele achtergrond.

In de voorstelling 'IMPOSTER' gaat Naïma de strijd aan met haar imposter syndroom, de stem die haar klein wilt houden. De stem die steeds tegen haar zegt dat ze het niet kan. Ze wil deze stem niet uitschakelen, maar juist onderzoeken hoe ze deze stem op de juiste manier kan inzetten en op de juiste momenten kan laten zwijgen. Door haar fysieke grenzen en mogelijkheden te onderzoeken, wilt ze haar eigen danstaal vinden en die krachtig laten spreken.

"En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden." (Marianne Williamson - Our deepest fear)

Credits:
Dans: Naïma Souhaïr
Begeleiding: Jaike Belfor
Credits publiciteitsfoto:
Fotograaf: Éloi Brignaudy
Licht Kalligrafie: Julien Breton

Over Naïma Souhaïr
Naïma Souhaïr studeerde in 2016 af aan de dansopleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten in de richting Jazzmusicaldans/ Urban Contemporary. Zij is begonnen met verschillende hiphop stijlen en later richting modern/contemporary gegaan. In haar eigen stijl probeert ze juist deze invloeden te combineren. Momenteel is ze werkzaam in het buitenland, waar ze tourt met de voorstelling 'BLKDOG' van Far From The Norm.

Dit keer geen ritmisch tandenpoetsen, geen miscommunicatie met een lange rode buis en ook geen voetjevrijen in een poppenkast. Na het winnen van de Delft Fringe Publieksprijs in 2021 en het krijgen van de Nieuwe Makers regeling van Fonds Podiumkunsten begin dit jaar, waagt Tappin-It Collective zich met knikkende knietjes aan een alles-overstijgend thema.

In DOEMSDEE danst Tappin-It Collective langs de randen van het menselijk tijdperk en probeert betekenis te geven aan het einde der tijden. We vernietigen onze perfect home (in de woorden van David Attenborough) en toch willen we het eeuwige leven leiden. We knuffelen struiken om tot rust te komen. We vieren het leven door onszelf te verdoven en tot de laatste dag voort te planten. We spelen graag de hoofdrol in onze eigen film en zijn vernietigend en levenslustig tegelijk.

Laat je overspoelen door deze dansvoorstelling à la Tappin-It Collective, doordrenkt met tap, mime en percussie. Want deze keer overstijgen ze zichzelf: meer moves, meer performers, meer decor, meer té grote thema’s, meer ondoorgrondelijke taferelen, meer meer! Ze gaan dansen tot hun voeten in de fik vliegen, vreten bloemen tot ze in de natuur oplossen, vechten tot het kikkers regent en zoenen met de weergoden tot hun hoofden wegwaaien. Of is het veel simpeler en willen ze gewoon samen zijn als het moment nadert?

Als het einde maar spectaculair is.

Idee en choreografie: Robin Lie en Doortje Peters
Performers: Rowan Kievits, Robin Lie, Doortje Peters en Raquel Tijsterman
Eindregie: Luc van Esch
Muziek: Jurre Thuijs

Kunnen wij geven zonder te vergeten om te nemen, elkaar ondersteunen zonder onszelf te verliezen? Er voor de ander willen zijn biedt verlichting, biedt voldoening, maar kan tegelijkertijd het wegdrukken van eigen belangen en gevoelens tot gevolg hebben. Je verricht persoonlijke inspanning om andermans spanning weg te nemen, maar wat doe je als de situatie te zwaarwegend wordt om een plek te kunnen geven? Na het zelf intens te hebben ervaren van dit soort tegenstrijdige confrontaties, voelden wij, Emma en Mariví, de noodzaak om dit met anderen te delen en te vertalen in een fysiek duet: "Houvast". Creëren vanuit een onderwerp dat je aan het hart gaat maakt het creatieve proces vaak gemakkelijker, maar ook ingewikkelder. Diepe emoties komen naar boven en deze zijn vaak lastig te beheersen. Door ons onderlinge vertrouwen besloten wij juist deze uitdaging aan te gaan en jullie op heel menselijke wijze te laten zien hoe persoonlijke wil en behoefte samengaan maar ook kunnen botsen.

Over Emma & Mariví
Op dit moment zijn wij, Emma Thomson en Mariví van den Hooff, in een periode van ons leven waarin we op professioneel en persoonlijk vlak constant over onszelf leren. Als negentien- en twintigjarige studenten aan de Fontys dansacademie komen wij er steeds meer achter wat onze artistieke taal is en hoe wij deze voor het publiek verstaanbaar kunnen maken. In dit zoekproces hebben wij bij elkaar al snel een fijne balans gevonden. Al kunnen we soms elkaars complete tegenpolen zijn op creatief vlak, toch voelen wij elkaar altijd verassend goed aan, alsof we weten wat de ander denkt of gaat doen. Deze connectie maakt dat we elkaar veilig kunnen uitdagen, zowel met het lichaam als met onze individuele denkbeelden. Tegelijkertijd is de ruimte er altijd om op de ander te steunen, waardoor wij beiden de behoefte voelden om deze relatie verder te ontdekken en samen fysiek te creëren. Ons werk is dan ook menselijk, persoonlijk en speelt in op bewogen momenten uit eigen leven.

Lines of S.R.P. verteld over hoe wij als mensen worden wie we zijn door middel van hoe wij leren van onze omgeving en ons zelf. Het gaat over ontwikkeling en perspectief. De voorstelling zit op het kantel punt van een installatie en een dansstuk. Tijdens de voorstelling word je geleid door de spiegels, waarin je jezelf maar ook de andere mensen in een reflectie ziet. Het thema ‘reflectie’ staat tijdens deze voorstelling dan ook centraal.

‘’24/7 we are in line with our thoughts. We see, we learn, we compare and we are critical. Awed and inquisitive. We have moments to face. We have eyes staring at us. We care and need our surroundings to give us perspective. The search within ourselves. We are holding on to mysteries until some future date.’’ – Myrthe Marchal

De voorstelling Lines of S.R.P. is begonnen als afstudeer solo in 2021. Tijdens het proces van maken ontstond het thema ‘reflectie’ vrij snel. De inspiratie kwam vanuit Myrthe haar gehele leerproces als danser en persoon. Ze blikte terug op hoe ze was gekomen op de plek waar ze toen in haar leven was. De realisatie kwam naar boven dat wij als mens continue bezig zijn om te leren, aan te passen, te delen en de beste versie van ons zelf te willen zijn die matchen met onze gedachtes en doelen die we ons zelf hebben gesteld. Maar dit kunnen wij niet alleen. Voor ons persoonlijk proces hebben wij onze omgeving nodig. Myrthe wil met haar solo laten zien dat het goed en oke is om te blijven leren en te onderzoeken naar ons zelf en de anderen. Zelfs als dit je soms wat verder van jezelf wegbrengt dan de bedoeling was. Zoektochten zijn nou eenmaal niet altijd in een stijgende lijn…

**Over Myrthe Marchal **

Myrthe Marchal (Tilburg, Netherlands) is active as an artist. She has multiple creative area’s where she gains energy from. As main, she is active as a dancer next to being a photographer, teacher and coach. After being graduated from the dance academy of Fontys School of Fine and Performing arts she found her way into different projects like, ‘Matta Matta’ with The100hands and ‘Motus Mori’ with Katja Heitmann. The collaboration and the interaction with people is for Myrthe a very big drive and inspiration. As a young kid she was already participating in social projects to be in collaboration, to learn and to share.

During her last 2 years the interest in martial arts became bigger. Myrthe has created 2 solos where the layers of the martial arts are melting with dance and the audience. She likes to merge different subject into one to gain something to learn and to process.